Arama
Yoksul ve umutsuz insanların hikayesi İnsancıklar'dan hüzün dolu alıntılar
Dostoyevski'nin dünya edebiyatına ilk armağanı olan İnsancıklar yayımlandığında büyük övgüyle karşılanmış, edebi bir dehanın habercisi olarak görülmüştü. Sizler için, Dostoyevski'nin yalın bir anlatımla; yoksulluk, dostluk ve sanat sevgisi gibi temalarla örülü romanı İnsancıklar'dan hüzün dolu alıntıları derledik.
"Cancağızım, biliyor musunuz, çay içmemek ayıp oluyor; burada herkesin durumu iyi, o yüzden de ayıp oluyor. Başkaları yüzünden onu da içiyorum Varenka, görüntü olsun, hava olsun diye; yoksa benim için fark etmez, tiryakisi değilim."
"Hatıralar mutlu olsun, kederli olsun, hep acı verir; en azından benim için öyle; ama bu acı tatlı bir acı. Ve kalp ağırlaştığı, daraldığı, sıkıldığı, kederli olduğu zaman, o zaman hatıralar onu tıpkı sıcak bir günün ardından gelen rutubetli bir gecede çiy damlalarının zavallı, kurumuş, gündüz vakti sıcaktan kavrulmuş çiçeği canlandırması gibi aydınlatıp canlandırır."
"Dün o kadar hüzünlü olduğum için bana kızmayın; çok iyiydim, çok rahattım, ama en iyi anlarımda bile, ben hep hüzünlenirim. Ağlamış olmamın da hiç önemi yok; ben bile bilmiyorum neden ağladığımı."
"Onun akşam toplantılarına da katıldım. Biz tütün içiyoruz, o da bize okuyor, beş saat boyunca okuyor, öylece dinliyoruz. Edebiyat değil, tam bir ziyafet! Öyle çekici ki, renkler, sadece renkler; her sayfadan buket buket derleyebilir insan! Öyle nazik, iyi kalpli, kibar ki kendisi. Fakat onun karşısında ben neyim? Hiç. O şöhret sahibi bir insan, ya ben? Sadece-hayata gelmişim; ama o benimle konuşmaya lütfediyor."
