Nurullah Genç Şiirleri: Anlamlı, En Güzel Nurullah Genç Sözleri ve Alıntıları

İki gözüm iki çeşme Sen gideli ardında sadece hüzün Bir de rıhtımların şarkısı kaldı Senden öte bir şeysin biliyorum Biliyorum, ama akşam oluyor Ruhumu çöllere bırakıyorum İki gözüm iki çeşme Bir sarhoş kurşunla kanatları kırılan Garip bir serçedir alınganlığım Biraz kum ve kelebek geçtiğin yerlerde damla damla Yüreğime bulaşan Toprağın ah ü zar kalıntıları Orda, bulutların arasında sessizce Ya da bilmem hangi şehrinde arzın Garip bir türkünün ardında yürüyorsun Benimse avuçlarımda Gözlerinden artakalan Birkaç yeşil renkli hayal denizi Nurullah Genç Yağmur Vâreden'in adıyla insanlığa inen Nûr Bir gece yansıyınca kente Sibir dağından Toprağı kirlerinden arındırır bir Yağmur Kutlu bir zaferdir bu ebabil dudağından Rahmet vadilerinden boşanır âb-ı hayat En müstesna doğuşa hâmiledir kâinat Yıllardır boz bulanık suları yudumladım Bir pelikan hüznüyle yürüdüm kumsalları Yağmur, seni bekleyen bir taş da ben olsaydım Hasretin alev alev içime bir ân düştü Değişti hayal köşküm, gözümde viran düştü Sonsuzluk çiçeklerle donandı yüreğimde Yağmalanmış ruhuma yeni bir devran düştü İhtiyar cübbesinden kan süzülür Nebi'nin Gökyüzü dalgalanır ipekten kanatlarla Mehtâbını düşlerken o mühür sahibinin Sarsılır Ebu Kubeys kovulmuş feryatlarla Evlerin anasına dikilir yeşil bayrak Yeryüzü âvâredir, yapayalnız ve kurak Zaman, ayaklarımda tükendi adım adım Heyula, bir ağ gibi ördü rüyalarımı Çölde seni özleyen bir kuş da ben olsaydım Yağmur, gülşenimize sensiz, baldıran düştü Düşmanlık içimizde; dostluklar yaban düştü Yenilgi, ilmek ilmek düğümlendi tarihe Her sayfaya talihsiz binlerce kurban düştü Bir güzide mektuptur, çağların ötesinden Ulaşır intizârın yaldızlı sabahına Yayılır o en büyük muştu, pazartesinden Beyazlık dokunmuştur gecenin siyahına Susuzluktan dudağı çatlayan gönüllerin Sükûtu yâr, sevinci dualar kadar derin Çâresiz bir takvimden yalnızlığa gün saydım Bir cezîr yaşadım ki, yaşanmamış, mazide Dokunduğun küçük bir nakış da ben olsaydım Sensiz, kaldırımlara nice güzel can düştü Yarılan göğsümüzden umutlar bîcan düştü Yağmur, kaybettik bütün hazinesini ceddin En son, avucumuzdan inci ve mercan düştü Melekler sağnak sağnak gülümser maveradan Gümüş ibrik taşıyan zümrüt gagalı kuşlar Mutluluk nağmeleri işitirler Hira'dan Bir devrim korkusuyla halkalanır yokuşlar Bir bebeğin secdeye uzanırken elleri Paramparça, ateşler şahının hayalleri Keşke bir gölge kadar yakınında dursaydım O mücellâ çehreni izleseydim ebedî Sana sırılsıklam bir bakış da ben olsaydım Sarardı yeşil yaprak; dal koptu; fidan düştü Baykuşa çifte yalı; bülbüle zindan düştü Katil sinekler deldi hicabın perdesini İstiklâl boşluğunda arılan nâdân düştü Dolaşan ben olsaydım Sâve1 nin damarında Tablosunu yapardım yıkılan her kulenin Ebedî aşka giden esrarlı yollarında Senden bir kıvılcımın, süreyyâ bir şulenin Tarasaydım bengisu fışkıran kâkülünü On asırlık ocağın savururdum külünü Bazen kendine âşık deli bir fırtınaydım Fırtınalar önünde bazen bir kuru yaprak Uğrunda koparılan bir baş da ben olsaydım Sensizlik depremiyle hancı düştü; han düştü Mazluma sürgün evi; zâlime cihan düştü Sana meftun ve hayran, sana ram olanlara Bir belâ tünelinde ağır imtihan düştü Bâdiye yaylasında koklasaydım izini Kefenimi biçseydi Ebvâ'da esen rüzgâr Seninle yıkasaydım acılar dehlizini Ne kaderi suçlamak kalırdı, ne intihar Üstüne pırıl pırıl damladığın bir kaya Bir hurma çekirdeği tercihimdir dünyaya Suskunluğa dönüştü sokaklarda feryadım Tereddüt oymak oymak kemirdi gururumu Bahîra'dan süzülen bir yaş da ben olsaydım Haritanın en beyaz noktasına kan düştü Kırıldı adaletin kılıcı; kalkan düştü Mahkûmlar yargılıyor; hâkimler mahkûm şimdi Hakların temeline sanki bir volkan düştü Firâkınla kavrulur çölde kum taneleri Ahuların içinde sevdan akkor gibidir Erdemin, bereketin doldurur haneleri Sensiz hayat toprağın sırtında ur gibidir Şemsiyesi altında yürürsün bulutların Sensiz, yükü zehirdir en güzel imbatların Devlerin esrarını aynalara sorsaydım Çözülürdü zihnimde buzlamış düşünceler Okşadığın bir parça kumaş da ben olsaydım Sensiz, tutunduğumuz dallardan yılan düştü İlkin karardı yollar, sonra heyelan düştü Güvenilen dağlara kar yağdı birer birer Sensizlik diyarından püsküllü yalan düştü Yağmur, duysam içimin göklerinden sesini Yağarsın; taşlar bile yemyeşil filizlenir Yıldırımlar parçalar çirkefin gövdesini Sel gider ve zulmetin çöplüğü temizlenir Yağmur, bir gün kurtulup çağın kundaklarından Alsam, ölümsüzlüğü billur dudaklarından Madenî arzuların ardında seyre daldım Küflü bir manzaranın çürüyen güllerini Senin için görülen bir düş de ben olsaydım Şehirler kâbus dolu; köylere duman düştü Tersine döndü her şey sanki; asuman düştü Kırık bir kayık kaldı elimizde, hayalî Hazîndir ki, dertleri aşmaya umman düştü Ayrılığın bağrımda büyüyen bir yaradır Seni hissetmeyen kalp, kapısız zindan olur Sensiz doğrular eğri; beyaz bile karadır Sesini duymayanlar girdabında boğulur Ana rahminde ölür sensizlikten bir cenîn Şaşkınlığa açılır gözleri, görmeyenin Saatlerin ardında hep kendimi aradım Bir melal zincirine takıldı parmaklarım Yeryüzünde seni bir görmüş de ben olsaydım Sensiz, ufuklarıma yalancı bir tan düştü Sensiz, kıtalar boyu uzayan vatan düştü Bir kölelik ruhuna mahkûm olunca gönül Yüzyıllardır dorukta bekleyen sultan düştü Ay gibisin; güneşler parlıyor gözlerinde Senin tutkunla mecnun geziyor güneş ve ay Her damla bir yıldızı süslüyor göklerinde Sümeyrâ'yı arıyor her damlada bir saray Tohumlar ve iklimler senindir; mevsim senin Mekânın fırçasında solmayan resim senin Yağmur, bir gün elimi ellerinde bulsaydım Güzellik şahikası gülümserdi yüzüme Senin visalinle bir gülmüş de ben olsaydım Tavanı çöktü aşkın; duvarlar üryan düştü Toplumun gündemine koyu bir isyan düştü İniltiler geliyor doğudan ve batıdan Sensizlikten bozulan dengeye ziyan düştü Islaklığı sanadır ahimin, efgânımın İçimde hicranınla tutuşuyor nağmeler Sendendir eskimeyen cevheri efkârımın Nazarın ok misali karanlıkları deler Bu değirmen seninle dönüyor; ahenk senin Renkleri birbirinden ayıran mihenk senin Bir hüzün ülkesine gömülüp kaldı adım Kapanıyor yüzüme aralanan kapılar Sana hicret eden bir Kureyş de ben olsaydım Yağmur, sayrılığıma seninle derman düştü Beynimin merkezine ölümsüz ferman düştü Silindi hayalimden bütün efsunu ömrün Bir dönüm noktasında aklıma Rahman düştü Nefesinle yeniden çizilecek desenler Çehreler yepyeni bir değişim geçirecek Aydınlığa nurunla kavuşacak mahzenler Anneler çocuklara hep seni içirecek Yağmur, seninle biter susuzluğu evrenin Sana mü'mindir sema; sana muhtaçtır zemin Damar damar seninle, hep seninle dolsaydım Bâtılı yıkmak için kuşandığın kılıcın Kabzasında bir dirhem gümüş de ben olsaydım Kardeşler arasına heyhat, sû-i zan düştü Zedelendi sağduyu; körleşen iz'ân düştü Şarkısıyla yaşadık yıllar yılı baharın İnsanlık bahçemize sensizlik hazân düştü Yağmur, seni bekleyen bir taş da ben olsaydım Çölde seni özleyen bir kuş da ben olsaydım Dokunduğun küçük bir nakış da ben olsaydım Sana sırılsıklam bir bakış da ben olsaydım Uğrunda koparılan bir baş da ben olsaydım Bahîra'dan süzülen bir yaş da ben olsaydım Okşadığın bir parça kumaş da ben olsaydım Senin için görülen bir düş de ben olsaydım Yeryüzünde seni bir görmüş de ben olsaydım Senin visalinle bir gülmüş de ben olsaydım Sana hicret eden bir Kureyş de ben olsaydım Damar damar seninle, hep seninle dolsaydım Bâtılı yıkmak için kuşandığın kılıcın Kabzasında bir dirhem gümüş de ben olsaydım Nurullah Genç Rüveyda Fezayı bağlayarak yorgun kanatlarına Bir güvercin uçurup kıtalar arasından Çağırdın beni Geçerek birer birer sürgün kanyonlarını Derbeder koşup geldim ışıldayan tahtına Yarım koyup bir bardak kurşun rengi çayımı Yıkarak yalnızlığa kurduğum sarayımı Yetim çığlıklarımı duyurmak üzre sana Koşup geldim; iliştir beni memnu bahtına Adını söylemek istemiyorum Her hecesi amansız bir kor dudaklarımda Her harfine yıllardır şimşeklerle yarıştım Zindanlara karıştım, ölümlerle tanıştım Adını söylemek istemiyorum Rüveyda dediğim zaman Anla ki, senin için yürüyor kelimeler Çığlığımın atardamarlarından Hangi yıldızdır bilmem, gözlerin Kayar da üzerime Rüveyda Önce tuhaf bir deprem yayılır bedenime Sonra açılır önümde ıstırap vadileri Silik renkleriyle adımlarıma Çözülmeye yüz tutan bir mazi mühürlenir Hayalin bittiği menfeze doğru Alaca bir at koşar içimde Zamansız, mekânsız nefese doğru Uslanmaz bir yürek taşıdığıma dair Yaygın bir kanaat dolaşır aynalarda Oysa Rüveyda Baştanbaşa ben Kevser akan, gül kokan bir kalbin filiziyim Kitaplara sürdüğüm kapkara lekelerden Bir anlatsam nasıl utandığımı Bir doğrulsam eğildiğim yerlerden Ağarır tanyeri nilüferlerin Alaca bir at koşar içimde Ezer toynaklarıyla anılarımı Sular köpürmemeliydi Rüveyda Kırılmamalıydı ıslak dalları hasret servilerinin Ben zehire alışkınım, şerbete değil Rüyalar nefret eder avare duruşumdan Kâbuslar çeker ancak derdimi yeryüzünde Sen gün boyu simsiyah bir ufukla beraber Ben her gece bir Mehdî türküsüyle çilekeş Yargılamak için zeval kayıtlarını İnkılap bekliyorum Hangi umut çiçeğidir bilmem, ellerin Uzanır da gönlüme Rüveyda Derinden bir ok saplanır bağrıma Beynimi çağıran bir sese doğru Alaca bir at koşar içimde Zamansız, mekânsız nefese doğru Varlığın cinayettir memleketimde işlenen Akıtır kanını asil pehlivanların Yokluğun sükûnettir kuşatır evrenimi Varlığın ve yokluğun ölümüdür baharın Şimdi yıldızlardan bakamıyorsun Göklerinde bir Belkıs otururdu Rüveyda Binlerce gökkuşağı olurdu kirpiklerin Güneş bir anne gibi dururdu başucunda Artık dokunamıyor kâkülün bulutlara Karalara bürünmüş saçlarında dolunay Ben bu kadar zulme lâyık mıyım Rüveyda Hangi ressamı vurur bilmem, endamın Sarar da benliğimi Ben beni tanımam kaldırımlarda Kafesleri yutan kafese doğru Alaca bir at koşar içimde Zamansız, mekânsız nefese doğru Kırmızı bir kurdele bağlayarak alnına Duydun mu orkideye duâ eden birini Bu ısmarlama yüzler yok mu Rüveyda Bu yapmacık bebekler Gözyaşı akıtırken gülenler yok mu Beni kahrediyor geceler boyu Hangi çağın gelişidir bilmem, gülüşün Soluk bir dünyanın mezarlarına Gömerek gurbetimi Kapadı karanlığa Yesrib, kapılarını Meydan okuyuşun çağın ordularına Bilmem hangi mevsimin başlangıcıdır Doruklardan öte hevese doğru Alaca bir at koşar içimde Zamansız, mekânsız nefese doğru Yasını tutuyorum kararttığım düşlerin Yıpranmış divaneler gibiyim sokaklarda Amansız bir yalnızlık üfleyen pencereler Lif lif yoluyor kahır seyyahı bedenimi Önümde, haksızlığın hesaba çekildiği Siyahın simsiyahı tanımadığı mahşer Arkamda, kare kare ömrümü belirleyen Hatırladıkça yanıp tutuştuğum resimler Söyle, nasıl aşarım pişmanlık dağlarını Yeniden bir Nil olup taşar mıyım çöllere Kim giydirir başıma tacını nihayetin Kim takar bileğime hürriyet künyesini Karada balık gibi nasıl yaşarım, söyle. Rüveyda, seziyorum; tahammülün kalmadı Ama dur, boşaltayım bütün çığlıklarımı Asırlardır köhne barınaklarda Küflenen, çürüyen çığlıklarımı At vuruldu; içim paramparça Rüveyda Gölgelerin ardına sakladım kusurumu Sen orda kayıtsızca gülümsüyor gibisin Ben burda damla damla eriyip akıyorum Yine de, bırakamam yerlere gururumu İstenmediğim yeri usulca terk ederim Hâtıra kalsın diye bırakır da ruhumu Mahzun bir derviş gibi boyun büker, giderim Denizin Son Martıları Hayat hece hece öğretti bana Sevginin açtığı kör kapıları Ne zaman döndüysem hülyalarıma Damladı içime kahır suları Kalsın istiyorum kulaklarımda Umut saatinin tıkırtıları Mehtab neden böyle kanlı ve mağrur Nerede ışıklı çöl atlıları Uysal zamanlara kanatlanıyor Rüya denizinin son martıları Nurullah Genç Ey Mona Lisa'nın Kıskandığı El Bu kaçıncı yalnızlık trenlerin ardında Bin pare olduğum kaçıncı bozgun Bir gün bu esrarlı hikâye biter Erzurum garında, banklar üstünde Kalem bana kızgın, kitaplar kızgın Hasret katar katar uzayıp gider İçimde bir figân her düdük sesi Her vagon efkârlı bir uzun hava Göçmen kuşlar hâlâ dönmedi geri Kurumuş, evlerin karanfilleri Ey Mona Lisa'nınkıskandığı el Sihrine bir defa dokunmak için Hep aynı şarkıyı söyleyip durdum Başımı umutsuz taşlara vurdum Vermedin bir siyah fotoğrafını Ya da bir hatıra parmaklarından Beni bir kaygısız kral mı sandın Hangi düşmanımın sözüne kandın Götür, senin olsun bütün ihtişam Gece mahkûmuna kalır mı akşam Erzurum garından ayrılıyorum Banklar mütereddit bakıyor ardım sıra Abdurrahman Gazi yokuşlarında Mecnun'la, Kerem'le buluşacağız Bu çaresiz derdi konuşacağız Yollar kıvrım kıvrım, çetin ve uzun Dağlar malihulya, dereler hüzün Takvimleri görmek istemiyorum Karanlığa dönmek istemiyorum Ey Mona Lisa'nınkıskandığı el Bu kar yığınları cehennemden mi Bu sokaklar mahşerden mi geliyor Gürcükapı ihtirası bilmezdi Altın kalpli zambakların Filizlendiği Taşmağazalar İlmek ilmek bileklerine Geçirmezdi nefret urganlarını Nerede dadaşın gür bıyıkları Aziziye neden böyle derbeder Solan renkler kimin, kaldırımlarda Ya bu Erzurum Erzurum değil Ya ben başkasıyım bu Erzurum'da Ey Mona Lisa'nın kıskandığı el Belki de o eski sinemalarda Hâlâ bir çin filmi oynamaktadır Çifteminareler mum ışığında Sonsuzluğa geçit aramaktadır Küskün çinileri Yâkutiye'nin Yine sessiz sessiz ağlamaktadır Issızlığa kurşun sıkan tabyalar Başına karalar bağlamaktadır Abdurrahman gazi yokuşlarında Ne Mecnun ve Kerem, Leyla ve Aslı Ne de Çin filminden kalan görüntü Alevli bir köpük sadece dünya Erzurum garına, banklar üstüne Dönüyorum çıplak ayaklarımla Yine kuşlar, yine rüzgâr ve yağmur Zavallı gözlerim kırmızı, mahmur Unutuyor sevda resimlerini Ey Mona Lisa'nın kıskandığı el O eşsiz, ebedî sıladan mahrum Şarkıları sana bırakıyorum Nurullah Genç Son Bir Karanfil Gibi Nazlı filiz, esrarlı beddualar evinden Çıkıyor sahnesine âmâ sarmaşıkların Kapı aralığında büyüyen yaslı ebrû Çekiyor bağrındaki zifirî hançerini Ölümün mihverine yürüyen âşıkların Yine mi bir yanardağ içinde kalacağım Şuh bir karanfil midir bulutlardan ansızın Ölü bir serçe gibi yüreğime dokunan Ah yine mi sonbahar, sararıp solacağım Çöllerde yalnız benim şiirimdir okunan Ey ipek gülüşlerle bahtıma düşen hayal Sen de mi koyacaksın beni karanlığımda Yalnızlığım tutuştu alev alev yanımda Ya bir süreyya gibi parlayıp yurdumda kal Ya da intiharıma mahkûm olma, kanımda Gönül kırıklığıdır, yine sessiz, ruhumu Siyah bir kedi gibi bekliyor, köşelerde İnerken cihanşümûl aydınlıklara perde Neden hâlâ tütüyor ocağı gariplerin Hekim de yakalanır biliyorum, bu derde Semender, avucuna köz taşır atlıların Rahminde kıyâmetin muamma ıssızlığı Ufukları mahkûmdur mecnun karartıların Nerede o cezbe ki, anlasın martıların Bir kalbin denizinde çektiği yalnızlığı Çilekeş ve sitemkâr dualarla beraber Bir haber bekliyorum ötelerden, bir haber Yanardağ tohumları yeşeriyor ahımdan Kapısına divane olduğum her muamma Son bir karanfil gibi düşüyor günahımdan Nurullah Genç Aşk İpek Bir Karanlıktır Düşer kirpikleri kınalı bakışlardan Yedi renkli yağmur damlası gibi Yıldızlar ki, ıslanmamıştır onlar Kuğuları aldatılan göllerde Unutulmuş dünyaları arayan Bulutlar ki, uslanmamıştır onlar Aşk ipek bir karanlıktır; gözleri Işıldar yolların kıvrımlarında Umutlar ki, paslanmamıştır onlar Çeker uzakları yakına rüzgâr Çiçekler, toprakta mutluluk kokar Gölgelere yaslanmamıştır onlar Yüreğinde deniz taşıyanların Destanı okunur kaldırımlarda Sevdiğine nazlanmamıştır onlar Nurullah Genç Siyah Gözlerine Beni De Götür Daha dokunmadan kurudu irem Çöllere bir türlü yağamıyorum Yeni bir koşunun başlangıcında Biraz deprem sonrası Biraz şehir hülyası Bir kalp yangınından geriye kalan Siyah gözlerine beni de götür Artık bu yerlere sığamıyorum Pembe uçurtmalar yolladığından beri Sarardı tiryaki menekşeleri Sonbaharın tozlu kafeslerinde Sevgi turnaları yakalıyorum Turnalar gidiyor; ben kalıyorum Avareyim, asudeyim, yorgunum Bilmiyorum neden sana vurgunum Erzurum garında, banklar üstünde Uyku tutmuyor karanlıkları Yitik düşlerimi kovalıyorum Gölgeler gidiyor; ben kalıyorum Bin bir türlü kokuyorsa yaylalar Siyah gözlerine beni de götür Baharın koynundan koparıp sana İpek bir mendile sardığım yüreğimle Şehzade gülleri gönderiyorum Umutlar kalıyor; ben gidiyorum Bütün yelkenlileri, deniz fenerlerini Kaptanları sorgulayan Yanından geçen küheylanların Korku tufanına yakalandığı Siyah gözlerine beni de götür Güneş ülkesinden gelen yiğitler Benzeri olmayan bir dünya kursun Cellât, ayrılığın boynunu vursun Usul usul intizarı çürüten Bu hercai diken, bu çılgın arzu Sürüklüyor imkânsız muştuların Eşiğine gönül vadilerini Bir ağaçtan düşen yapraklar gibi Düşüyorum tanyerine Ya topla yaralı kırlangıçları Ya da bu vefasız şarkıyı bitir Özgürlüğe giden tutsaklar gibi Siyah gözlerine beni de götür Nurullah Genç Mor Gülüşlü Harami Çıkar Dağlar Başına Umutsuz şarkılarla doldurur kadehini Ufukta uzun süren bir ağıttır her akşam Bir anda, güz kokulu yıllar düşer yaşına Mor gülüşlü harami çıkar dağlar başına Bilemez ki, simsiyah bir urgandır ayrılık Her sonbahar acıyla çeker onu gölgeler Gururla gitmelidir bu sevda savaşına Mor gülüşlü harami çıkar dağlar başına En kanlı basamağı isyandır gözlerinin Kül olunca merdiven, kurur leylâ ağacı Düşlerini emanet eder arkadaşına Mor gülüşlü harami çıkar dağlar başına Enkazı yine me'yus yıkılan sarayların Dirilişin tahtını devirir cenazeler Dost bildiği parmaklar zehir katar aşına Mor gülüşlü harami çıkar dağlar başına Tedirgindir örümcek ağında büyüyen gül Kadife yatağında can çekişir şehzâde Anlar ki, bu nehirler akıyormuş boşuna Mor gülüşlü harami çıkar dağlar başına Kaval sesiyle ölür boynu bükük bir çoban Nereye baksa ateş, ne yana dönse belâ Derdini türkü türkü yakar huma kuşuna Mor gülüşlü harami çıkar dağlar başına Nurullah Genç Benim Şiirim Bakmayın ömrümü kuşatanlara Yaslı bir baharın şairiyim ben Issız ovaların nehiriyim ben İçimde işliyor derin bir yara Aşkın öldürmeyen zehiriyim ben Kapattım kalbimin son kapısını Dokunun; boşlukta bir taş gibiyim Hafızası ölü nakkaş gibiyim Çözüyorum hüznün muammasını Ayaklara mahkûm bir baş gibiyim Ölümü yaşadım, ölmeden önce Bana, sonsuzluğu beklemek düştü Mazide benim de yüzüm gülmüştü Uyandım, karanlık geri dönünce Nerde bir kuş varsa, öldürülmüştü Gel artık, bul beni ey sessiz ölüm Adını yazıver dudaklarıma Zaman kan süzüyor kulaklarıma Hıçkırığa mahkûm biçare gönlüm Haydi, takılıver ayaklarıma Kuruttum bengisu peteklerini Gölgelerle dolu dünyada gülmem Ben ki yaranamam, şakaya gelmem Bulsam Kafdağı'nın eteklerini Başımı çevirip gitsem mi, bilmem Nurullah Genç Aşkım İsyandır Benim Yanarım; öyle bakma yüzüme yağmur gibi Dağıt kalbini saran hasret bulutlarını Damlasın gözlerine sonsuzluk usaresi Dalgınlık evlerinin büyülü mehpâresi Sevemem; tozlu raflar arasına girmeden Çöllerim kandır benim Sevemem; karanlığı bir daha devirmeden Aşkım isyandır benim Yürüyelim Seninle İstanbul'da Kırmızıyı sevdiğini bilseydim Hayallerim kıpkırmızı olurdu İstanbul hâlâ güneşin ardında Ufuklarında birkaç kere leke birkaç kan pıhtısı dudaklarında İstanbul hâlâ sevimli mi sevimli Ve hâlâ bir tomurcuk tadında Yürüyelim seninle İstanbul'da Korkusuz bir rüyadır Bekler bizi Beykoz'da, Üsküdar'da Birkaç kuğu, birkaç mahzun kuştüyü Yenilgisiz bir muammâ gibidir Arar buluşamayan ellerimizi Deli rüzgâr yine sarhoş, hovarda Tam orada, Çamlıca yokuşunda Birkaç bulut çekelim gökyüzünden Damarlarımızdan geçirelim ve birden Bırakalım suların üzerine Sen bir defa konuş, sen bir defa gül Kumlu ebrûlar yapalım seninle Serpmeli ebrûlar, bülbülyuvası Hercâîmenekşe, gonca ve sümbül Yüzün bir ay gibi parlarken gecenin ortasında Yürüyelim seninle İstanbul'da Boğaziçi mağrûr türkülerini Gözlerine baka baka söylesin Martılar üşüyünce Denizin sıcağında bulsunlar kalbimizi Anlayabilir misin Neden çıban gibi büyür bağrımda Büyür de kelebek olur bu sızı Kırmızıyı sevdiğini söyledin Bu yüzden mi günlerdir İstanbul'da gül kokusu yayılan Tepeler kırmızı, sular kırmızı İstanbul bilmeli ki, sahillerine Mehtâbı taşıyan senin bakışlarındır İstanbul bilmeli ki, limanlardan gemiler Önce senin yüreğine açılır Uzaklarda bir yerde Toprağı öpmek için eğilen bahçıvanın Parmaklarında hüzün Sana doğru akan nehrin Ağlayan sûretidir Bir elimizde umut Bir elimizde sevda Yürüyelim seninle İstanbul'da Musıkî kesilsin, tükensin yazı çaresiz kalınca mızrap ve şiir Ozan bir kenara bıraksın sazı Ressam fırçasına neden mi kızgın Tuvalde çizgiler, renkler kırmızı Kırmızıyı sevdiğini bilince Çekilir mi artık güllerin nazı Anadolukavağı'nda her akşam burcu burcu bir rüyadır hayalin karanlık, hüznünü düşürür dağa kuşlar kanat çırpar, yıldızlar ağlar endâmın her sabah iner toprağa hasret, yalnızlığı çoğaltan deniz ayrılık acıyla süzülür kandan nefesin fermandır Topkapı Sarayı'nda dönüşünü bekliyor rıhtımda şehzâdeler öylesine yorgun, mahzun ve candan İstanbul bir yanımda, sen bir yanımda Uykusundan uyanınca fırtına Dalgalar türkümüze âşinâ olur Yüzümüze bakınca deniz fenerleri Sahibini arayan gemilerin Çığlığıyla vurulur Tarih intikamdır hainlerin ardında İstanbul tarihin soylu anası Biz bu yürüyüşü çiğdemlerden almışız sevdayı kız kulesinden yalıların burukluğu altında geçiyoruz sokaklardan delice Anlayabilir misin Beyoğlu'nda gezinen Hayal kırıklığının benden türediğini Anlayabilir misin Kırmızı neden böyle Doldurur aynalara inleyen yüreğimi Sana giden yolların kavşağında Bir adam direniyor izini bulmak için Siliyor tanyerine akan alın terini Ufkunda sapsarı umudun rengi Mavi yitik, beyaz kızgın ve siyah Arıyor sessizce kaybolan günlerini Gülhane'de simit satan çocuklar Nasıl anlasınlar ellerimizin Neden böyle çekingen olduğunu Ayasofya önünde tramvay bekleyenler Gökyüzüne dokunurken bu acı Kimdir diye sorsunlar içlerinden Birlikte yürüyen iki yabancı Biz gitsek de, İstanbul'da yine de Yıllar yılı gezinmeli bu sızı Benden bir yaralı şiir kalmalı Senden bir tebessüm, bir de kırmızı Nurullah Genç Müpteladır Gemiler Benim Denizlerime Müzmin bir karanlıkta yine virândır özüm Künhünü bir güneşte bulduğu ândır özüm Gezginim; nice bin yıl sahralarda yürüdüm Gurbetinde baharı arayan candır özüm Müptelâdır gemiler benim denizlerime Bilmem ki hangi derde yine dermandır özüm Esmeli rüzgâr bir gün ufka baktığım yerden Ebedi her sevdaya inen fermandır özüm Renklerini yakarsa bir gün ebemkuşağı Gam çeken yüreklerde ağlayan kandır özüm İşaret parmağımdan süzülür toprağa su Devleri mahkûm eden ulu hâkândır özüm İşaret parmağımdan süzülür toprağa su Devleri mahkûm eden ulu hâkândır özüm Kuşlar mı getiriyor ayrılığı öteden Kalbini bir rüyada her gün yakandır özüm Aynalar hiç görmedi ben kimim, bendeki kim Ateş yaksa ne olur; tende nihândır özüm Geçmişim en vefasız köprüsünden hayatın Ölümü dâre çeken kutlu beyândır özüm Nihâyetinde meftûn oluyor aşka ölüm Yönümü anlayamaz, bilmez ne yandır özüm İsmini burçlarına yazmışım düşlerimin Özün gülzârım olmaz ise, ziyândır özüm Vakti gelmiştir feda etmenin yıldızları Tanyerinde gülümser, gökte âyândır özüm Tükendi hâtıralar dergâhında kıvılcım Külünü her yangına köle sayandır özüm Nasıl düşer bir gülün çehresine âh ü zâr Duy ki, bütün sesleri sende duyandır özüm İklim seni soruyor yemyeşil bahçelerden Mevsim yazdı şi'rini sana; divândır özüm Nurullah Genç İçimden Al Bu Sevda Mahşerini Yol, çobanın bir çöle baktığı yerden alır Bir kavalın kalbini tutuşturan ateşi Avcı kan deryasında yitirmiştir yüzünü Ölümü okşamayı öğrenirken bunalır Büyüyen her nefretin vadisinden kaçmalı Âyetler okumalı çocuğun gözlerinden Yabanda öten kuşun sesi kadar tertemiz Bir ülkeye varınca göklere el açmalı Şimdi içli bir yağmur olmalıyız seninle Alnında buz ve ateş, bozkır bizi bekliyor Binlerce efsaneye yetecek kadar beyaz Bir rüyayı çoğaltıp besliyorsun teninle Ben senin her nakışa attığın taze ilmek Ben senin her hecende bir harf kadar seninim Umutları sessizce lekeleyen mutluluk Bilemez bu nasıl aşk, bu ne sonsuz sevilmek Denizler ortasında bir infilak, bir hüzün Mazide en hülyalı gemileri batırdı Seninle bütün alem deniz oldu içimde Şimdi binlerce gemi berrak sularda yüzün İşte geldin; dirildim fotoğraflarda bile Tabutum bir boşlukta yakıverdi kendini Kırılan tüm kalplere cemre düştü yeniden İşte geldin; içimde kayalar geldi dile Kimse bilmez, güz nedir senin bahçelerinde Gökkuşağı rengidir her mevsim ilkbaharın Âbı-hayat süzülür senin bulutlarından Senin ırmaklarındır akıp gider derinde Unuttuk: terkedilmiş bir karanfildi ömür Yapraklarında şehrin gözyaşları kurumuş İstilâ kafesinde rengi simsiyah olan Senin bakışlarında kahverengi görünür Hatırlamak ekmeğin buğusunda mı kaldı Hangi iftar akşamı bekledik sonsuzluğu Şimdi nerde bir leylak açsa kalbimizdedir Gökyüzü kapkaradır; umut yine bunaldı Bazen gönül bir garip, sisli rüyada ölür Gözyaşıyla yeşeren çiçek solmayı bilmez Gittikçe uzayan yol durduğum anda biter Kalbim bir bahçıvanın toprağına gömülür Bu mahşer yutar beni asırlardan beridir Bu hayat şimdi yalnız ikimizin adına Bize düşman adımlar götürür bulutları Yağmuru bulandıran gecenin elleridir Nurullah Genç Söylenmemesi Gerekenin Şiiri kırılsa da baharı bekleyen pencereler akrebin gözlerinden geçse de dehlizlerim simsiyah bulutların arasından ansızın çatlayan yüreğime koydu susuzluğunu gündüzümde ışığı, gecemde hilâli var evimin tenhâsında büyüyen melâli var gemilerde aradım yüzünün görkemini martılarla yoruldum, tayfalarla vuruldum hüznü avutuyorum bir liman köşesinde nefesini gizlemiş dalgaların sesinde fırtınalar diner mi ulaşmadan sahile hayalin bozkırında kurtkapanıydı ömrüm nasıl da bir başıma kopardım dikenleri nasıl da acımasız köprülerde yürüdüm uzaktan gülümseyip deniz fenerlerine sonunda mahkûm olup kapandım ellerine vurgun yemiş denizin dibinde volkandır aşk yaslı bir muammayı öğretir balıklara balıklar derde düşen âşığı avuturlar âşık ölünce kuşlar uçmayı unuturlar güneşle buluşmayı göze alan, derinde yağmur yüklü bir ömür paylaşır göklerinde eleğim sağma renkler düşürünce şehrâyin başlamalı yeniden içimizde bir âyin nefesimde rüzgârın gölgesidir dağılan kanımda gözlerinin hasretidir boğulan melekler en çâresiz ânımda buldu beni gaflet şarâbı içtim, âşikâr kıldı beni baykuşlar dahi mutlu bu habersiz dönüşten hangi yokuş daha yâr olabilir inişten desturun var mı diye dururken eşiğinde bizim olan bir kalbi bulsaydım beşiğinde biliyorum, yalnızlık ekecekler bahçeme bu nehir yine sarhoş akar mıydı ülkemden biliyorum, yağmurda yürüyecek kötürüm bir deprem ortasında yıkılır mıydı beden âh, ölüm habercisi beyaz parıltılarım âh, Azrâil çağıran çizgileri yüzümün âh, paslanan kılıcın dudağında sönen mum âh, yolcuyu hüsranla buluşturan uçurum kim bilir kelebeğin kanadından bakanı kim bilir baldıranda misk ü amber kokanı baharda yağmur olur yüreğim, güzün sarı yakamozlar içinde kışın kar tanesidir derinden baktığında eritir aynaları bana binlerce yılın ıstırâbıdır gelen bana dönmez yüzünü efsaneler güzeli hayal kırıklığıdır avucuma dökülen âh bir tutunabilsem burçlarına güneşin sessiz yürüyebilsem zifirî gecelerde âh, küçük bir vatanım olsa kalbinde senin kollarında vuslatı yudumlasak evrenin titrek bir suskunluğun nidâsıydı târihim senin olsun otağım, varım yoğum, tâlihim susmalı ayrılığın uğursuz puhuları yıkılmalı hayatı küçümseyen köprüler âh, îdam fermanıyla yargılanan tanyeri âh, bir gülün, içimde kımıldayan elleri neden solsun bir çölün kumlarında şakâyık sana tahtım da lâyık, bil ki, bahtım da lâyık Nurullah Genç Sensiz Kalan Bu Şehri Yakmayı Çok İstedim Tenha bir aleve dönüştürdüm yüreğimi bir anda tutuşturmak istedim beni böyle umarsız bırakıp gittiğin bu zalim şehri yakamadım; gözlerin dikildi karşıma bir caddenin tam ortasında yorgun ve güzel bakıyordu gözlerime, ıslak ve kırgın en nazenin türleri açmıştı papatyaların hatıralarınla virandı içim; kuşlar kanatıyordu gönlümü simsiyah bulutlar geçiyordu göğümden anlamak üzreydim Neron'un Roma'yı neden yaktığını karanlık bir koridor açıldı önümde; anlayamadım yenik düşmüş bir Napolyon kadar mutsuzdum aslında intiharla buluşan Hitler kadar çaresiz yakmak üzreydim ki bu şehri, hatıraların sağnak bir yağmur gibi boşandı üzerime cüzamlılar geçti birden kavşaklarından şehrin gözlerime baktılar, kızgındılar, kırgındılar onlar da tutulmuşlar anladım sana bendeki kadar onlar da terk ettiğin bu şehri çaresiz yakmak istiyorlar, yakamıyorlar saçların dikildi karşıma bir sokak köşesinde her telinde parmaklarımın izleri parlıyordu benzersiz kokunu alıyordu kıvrımlarından rüzgâr cüzamlıların gözleri doluyordu saçlarına bakarken ellerinde yalnızlığınla örülmüş o meyus mutsuzluk,o pelerin her biri bir kenarda darmadağın çömelip kalıyordu, yutkunuyordu rengi kaçıyordu pencerelerde perdelerin nereye yürüdüysem bakışın, duruşun, sesin anladım; söndürmeliyim tutuşan yüreğimi kendimi yakmış olurum yakarsam bu şehri çünkü sen her şeyinle bendesin Nurullah Genç Ateş Ve Ben yüreği avucunda ateşi suyla yakan bir kızın en anlamlı korkusudur suda kan kim doldurur dünyasını, kitabı okumayı bilmeyen çocukların kısar sesini hüzün kılıcından hüzzam damlar gecenin kim ister parlamasın ayak ucunda bir mum bir kelebek ağlasın her yerinden nasıl da susuyoruz dokunarak acıya suyun kalbinde ateş, ateşin kalbinde ben Nurullah Genç Ellerimde Simsiyahtır Gidişin denizde sönen mumu ağlatıyor gözlerin ağlıyor yüreğimde nakışların; ay ıssız sahil kokan renkleri ıslanıyor denizin alıyorum resmini nazenin aynalardan bembeyazdır lâmbası isyanımdaki kızın ey uzak limanların eskiyen aryaları gemiler neden nazlı, ışıksız, elemlidir memnûdur sevdaları dili tutuk anların intihar mı sızıyor yorgun ayaklarına nihavendine memnû gülümseyen canların nergisler nümâyiştir dağların doruğunda evhamını kalbinde unutuyor eşkıya zâdegan diyarında akasyalar kurumuş meylimi zehirliyor ışığın âhı, neden yağmur acem âşirân cazibesiyle nârin senin dudaklarında mayalandı düşlerim simsiyahtır gidişin ellerimde; sessizce ışıldıyor, üzgünüm, nağmeleri matemin Nurullah Genç Paylaşabilir Misin sen benimle gökyüzünde koşmayı sen benimle ölürken buluşmayı paylaşabilir misin güneşi koklayınca çatlayan bir tohumu ırmağın yüreğinde çiçeklenen yangını her akşam yalnızlığı uyandıran toprağı her sabah bir gölgeyi sevindiren yaprağı paylaşabilir misin sen benimle gökleri paylaşabilir misin hani salkım saçaktır bulutlarda sevgiler hani bir turna gibi üryan olunca yürek bahçesinde umuda kanatlanır serviler sen benimle yağmurun nefesini sen benimle tomurcuğun sesini bir hülyânın dalgın avuçlarında gölgesini arayan bir kuşun kafesini paylaşabilir misin her limanda bekleyen benim yalnızlığımdır her geminin demir attığı yerde parçalanan kalbin çığlıklarıyla dağılan kırmızı benim yalnızlığımdır gemilerin güvertesinden sızan tayfaların masum bakışlarında kelepçeler vurulan benim yalnızlığımdır denizin kollarında uyurken kadırgalar zıpkınlanan balığın gözlerinde kıvranan benim yalnızlığımdır sen benimle karanlık gecelerde alabilir misin avuçlarına denizin dibindeki bir âteş çiçeğini sen benimle kumlara gömülmeyi sen benimle ölürken de gülmeyi paylaşabilir misin yosunlarda ağlayan yitik bir defineyi dalgalara tırmanan kalbin çizgilerini yıldızlara gül kokusu taşıyan kaptanları ağlatan aşkın ezgilerini paylaşabilir misin rıhtımları kıskanan benim ayrılığımdır karaya çıktığında vurulan her askerin kanıyla ıslanan benim ayrılığımdır kurşunlanan deniz fenerlerinin kapanan gözkapakları ardında acıların heykelini yontan el benim ayrılığımdır sen benimle rüzgârı tutuşturan alevi kasırgayı, tayfunu, suları yutan devi paylaşabilir misin benim ruhum kuşların öldüğü ânda biter senin ruhun kuşları öldürürken dirilir benim ufuklara baktığım yerde yorgun savaşçılar seferden döner senin her umudu yıktığın yerde içimizde yanan kandiller söner şimşekler susunca tükenir sesin bulutlar tutunmuyor kanlı kirpiklerine sen bir yanardağı sevecek kadar mavi değilsin martılardan, mürekkep balığından suları sevmeyi öğrenmelisin adımların öylesine karanlık bana doğru yürüdüğün her sabah ansızın akşam olur senin o kızıl dudaklarında unuturum çiçeklerin adını artık duymalısın uykuda bile kervanları gördüğün mesafeden çöllerin feryâdını benim intizârımdır çölde kum fırtınası bedevî bir infilâktır susuzluk her serâbın ortasında bunalan her Mecnûn yüreğinin beyaz kıvrımlarında Leylâyı arayan benim intizârımdır hani bir âhûnun can damarından kelebekler uçar sılâya doğru hani arslanları avlayan bir yiğidin bir vahşînin pençelerinde solan karanfili güvercindir ansızın kelebeğin kanadında büyüyen güvercinin renklerinde uyuyan benim intizârımdır sen benimle bir yılan derisini bir akrebin gözlerinde ölümü bir zakkum türküsünü bir kaktüsün süsünü paylaşabilir misin sen benimle kumlara gömülmeyi sen benimle ölürken de gülmeyi hani mum ışığında gölgeler de gariptir evlerin duvarında gezinir çâresizlik ağıtlar parçalanır içimizde köz gibi bir yudum suya bile karışır da hüznümüz incecik bir perdedir mutluluk, yanar gider bilmez misin ki, umut bir kuştur konar gider çoğalır kuşkuları tuzağa düşenlerin hani bir ısırgandır güzel yüzlü han kızı örümcek yuvasına bırakır ellerini gergefinde lâleye benzetir âhımızı sen benimle mevsimlerin ardında kımıldayan bir ihtilâl gülünü paylaşabilir misin Samerrâ'da hû çeken dervişin sızısını Hâkan Sarayı'nda bir alınyazısını İstanbul'da uyuyan devlerin rüyasını Erzurum'da hümâ kuşunun yuvasını Tanrı Dağları'nda çiğdemin sevdasını paylaşabilir misin sen benimle gökyüzünde koşmayı sen benimle ölürken buluşmayı Nurullah Genç Bir Kaç Deli Güvercin Siyah belki aldatır içindeki beyazı Güz Önce yapraklar döküldü minyatürlerinden yalnızlığımın Kimi gördüysem o akşam, sessiz O akşam gül vardı avuçlarında Köklerinden servilerin ırmaklar geldi Sarı sularında göründü yüzün Nerede bulurum senin yurdunu Hangi bağbozumu bekliyor beni Sapsarı bulutlar, sümbül tarlası Ruhumuza aşinaydı ellerin Biliriz ki, her sonbahar bir göğün O bembeyaz tohumlarıyla gelir Anlarız ki, gökkuşağı renklerin Yavaş yavaş tükendiği yerdedir Bir zamanlar mevsim bizde, bahardı İçinde sonsuzluk çeşmesi vardı Önce dua döndü gittiği yerden Sonra unutuldu tanyerinde köz Her kıvılcım bir yangında şimdi Dönüyoruz şimdi o son seferden insanlar geldi duyulmamış ülkelerden sonbaharın sabahında durdular Sevgiye tutunup, sonra ansızın Bir rüyanın esrarını sordular Bir kadın gülmeyi unuttuğunda Saçlarından süzülürmüş acılar Nurullah Genç Denizde Bir Başıma bütün aşklar denizin kollarında tükenir ırmaklar bana koşar, ben sahranın kalbine en çaresiz düşleri alarak tayfalardan sevgisiyle büyütür deniz dibinde kumlar toprağın hâtırası diye saklar beni sır bir girdâba mahkûmdur, bulanık ve derinde tenimde mayalanır kederiyle sokaklar üvey çocuklar ölür taşların üzerinde tarihe gül gönderen mektupların ardında çakıllarla doldurmuş avuçlarımı mevsim şimdi kırgın şarkılar söylüyorum surlara istanbul, esrârıyla severken beni; yarın çürütülen ruhumda belki binlerce yara rüzgârıyla ömrünü tüketecek baharın Son Yangın Benim değil o eski ateş semazenleri Son yangın, kâinatın her yerinden duyulan Bir Damla Melâldir Varlığı Onun Görmeden bakıp da bir yabancıya Olsan Da Bir, Olmasan Da artık görünmüyor mevsimde hüzün bulutlar bir garip rüyaya dalmış ufukta güneşi ağlatan yüzün bir mültecî gibi tenhâda kalmış toprak yandı gülüm; çeşmeler zehir şimdi bilsen de bir, bilmesen de bir kaç kere çağırdım seni öteden turnalar uçurdum gittiğin yere bin parça eyledin kalbimi neden ruhum bir başına düştü göklere bana tebessümle bakıyor kabir şimdi gülsen de bir, gülmesen de bir derdimin yangını sardı gölgeni bir mahkûm kanıyla aktı izlerin deniz ölesiye severken seni neden gemileri yaktı gözlerin yıkıldı yolunu bekleyen şehir şimdi gelsen de bir, gelmesen de bir Nurullah Genç yağmurun inceden yağdığı yerde açan gül acıyı damıtır solar ağustos böceği düşünce derde içine kuşların sevdası dolar ölü bir mahzene gömüldü kibir artık sevsen de bir, sevmesen de bir çatladı en kavî yerinden tohum kıvılcım düşürdü sulara gonca her akşam ölümü koklayan ruhum seni de kuşanır hâkan olunca bu yerde bilinir destân-ı kebir şimdi kalsan da bir, kalmasan da bir zaman ki, ardımda pervane şimdi mekân defineler döktü yoluma fırtınadan umut bekleyen kimdi söyle, deniz neden gömüldü kuma zindan çöktü gülüm; kırıldı zincir benim olsan da bir, olmasan da bir Nurullah Genç Uzak Beyaz Bir Hayal Tutuyor Ellerini Ellerin son gemiden artakalan bir hüzün Gözlerin Çağırıyor Beni Sevdalı sular süzülüyor aynalardan çölde bir kuyuya mı bırakayım ellerimi 15 TEMMUZ DESTANI Selâm Fetih burcunda dirilen yiğitlere Ölüm yine vîrândır ve ândır şimdi ölüm Selâm, kıyam vaktinde vurulan yiğitlere Şehâdet ufkunda kan revândır şimdi ölüm Selâm, eğilmeyip de kırılan yiğitlere Zâlimlere 'Dur' diyen isyanımız bir bizim 'Ya Allah' nidâsıyla devirdik tiranları Devlere mezar olan destânımız bir bizim Bir ihtilâl gecesi meydanlara yürüdük Gökyüzü alev alev yağınca üstümüzden Tekbirlerle çoğalıp sonsuz yâre yürüdük Yürüdük salâ vakti karadan ve denizden Karanlığa kalbine âşikâre yürüdük Bin bir çiçekten gelen dermânımız bir bizim Bir hilâl bestesidir ruhumuza dokunan Meş'alemiz, o kutlu fermânımız bir bizim Şehîdler diyârında parlayan nûrdur vatan Vardık mı üzerine, demirden dağ yıkılır Yüzünde ay ışığı yine mağrurdur vatan Târih tebessüm eder, bu vahşî çağ yıkılır Bayrağı kanımızla yıkanmış surdur vatan Derdimiz dîvânedir; ozanımız bir bizim Düşlerimiz parlıyor mehtâbında ülkemin Direnişe çağıran ezanımız bir bizim Mekân bize mühürlü, zaman deryâdır bize Suyundan içiyoruz ilâhî bir sebîlin Mâverâ meftûnuyuz, hayat rüyâdır bize Yine bir Kerbelâ'dır mazlumun kanı, bilin Sanmayın, sultân olan fâni dünyâdır bize Hangi denize varsak limanımız bir bizim Kuyusunda Yûsuf'uz yeryüzü mahşerinin Nemrutları deviren îmanımız bir bizim İhânet en muammâ mihveridir Haçlı'nın Zamana gül şerbeti içirmenin vaktidir O esrarlı gölgeler neferidir Haçlı'nın Yürekten ebâbiller uçurmanın vaktidir Bu en derin, en kahpe seferidir Haçlı'nın Nice bin yıldan gelir, dîvânımız bir bizim Kardeşlik en mukaddes şânımızdır bu yerde Sevincimiz leylâdır, şivanımız bir bizim Onlar tuzak kurarlar Rabbim, bozar gideriz Döner gibi düğünden, haykırır gibi toydan Ne şüpheye düşeriz, ne ah-ü zâr gideriz Gideriz, dağlar gider; dile gelir de meydan Bin yılın destânını böyle yazar gideriz Mesâfeler ne yapsın, her ânımız bir bizim Serden geçeriz lâkin geçmeyiz ülkümüzden Kitaplar kitâbıdır, Kur'ânımız bir bizim Er doğanız, ateşten korkmayız, duysun âlem Kalır mı yadellere bir tek gülün yaprağı Yürürken ardımıza bakmayız, duysun âlem Kanımızda suyu var, tenimizde toprağı Anadolu'yu öksüz koymayız, duysun âlem Harfler, heceler ayrı, beyânımız bir bizim Ölümsüz hâkanıyız müslüman gönüllerin Kahra meydan okuyan devrânımız bir bizim Yıkılmaz dağlar olsa düşman, yarar geliriz Mevlâyı bilenlere neylesin kanlı kurşun İbrahim edâsıyla putu kırar geliriz Peygamber duâsıdır sırları bize Arş'ın Gemileri yakarak bir yol arar geliriz Muhâciriz, ensarız; imkânımız bir bizim Düşlerimizden akar umudun bereketi Dünyaya baş kaldıran erkânımız bir bizim Bin yıllık kitâbeden adımızı kim alır Şehidler ve melekler tutuyor elimizden Sonsuzluğu bekleyen yâdımızı kim alır Kim alır bu gül kokan ebedî yurdu bizden Göğsümüzde parlayan ay yıldızı kim alır Devirlere âşinâ irfânımız bir bizim Can pîrine pervâne ırmağız her birimiz Gönlümüzde çağlayan ummânımız bir bizim Ölümü bilmeyeni öldüremez hâinler Nâmertler anlayamaz can kimin, fedâ nedir Bizi bizden koparıp böldüremez hâinler Kâinat görsün artık: Millet ve sevdâ nedir Şeytanı ebediyyen güldüremez hâinler Umutlar dergâhında mihmânımız bir bizim Firavunlar bekliyor Kızıldeniz yeniden Hâkimler Hâkimidir, Rahmân'ımız bir bizim Zâlimlere 'Dur' diyen isyanımız bir bizim Devlere mezar olan destânımız bir bizim Bin bir çiçekten gelen dermânımız bir bizim Meş'alemiz, o kutlu fermânımız bir bizim Derdimiz dîvânedir; ozanımız bir bizim Direnişe çağıran ezanımız bir bizim Hangi denize varsak limanımız bir bizim Nemrutları deviren îmanımız bir bizim Nice bin yıldan gelir, dîvânımız bir bizim Sevincimiz leylâdır, şivanımız bir bizim Mesâfeler ne yapsın, her ânımız bir bizim Kitaplar kitâbıdır, Kur'ânımız bir bizim Harfler, heceler ayrı, beyânımız bir bizim Kahra meydan okuyan devrânımız bir bizim Muhâciriz, ensarız; imkânımız bir bizim Dünyaya baş kaldıran erkânımız bir bizim Devirlere âşinâ irfânımız bir bizim Gönlümüzde çağlayan ummânımız bir bizim Umutlar dergâhında mihmânımız bir bizim Firavunlar bekliyor Kızıldeniz yeniden Hâkimler Hâkimidir, Rahmân'ımız bir bizim Nurullah Genç MEZAR TAŞIMDAKİ DÖRT MISRAYA BAKARKEN AĞLAYIŞINA ağlama, sonsuzluğun kapısıdır bu taşlar KENDİSİNE Sen ey şehrin yerlisi, cesur, kararlı mühür Sen ey yardım sevenim, ruhumu derde saldın Sükûnla savaşıyor hislerim kıyasıya SEVDİĞİ RENKLERE siyah benim, beyaz O, bu sevda gökmavisi 1. Saray Karanlık akıyor Sarayburnu'ndan İçinde şiirden bir mumdur zaman Fitilinde duman duman ayrılık Topkapı nasıl da incinmiş bundan Kimindir bu Saray, bu Sultan kimdir Diye haykırıyor Aya İrini Ne bilsin, geçerek son nefesinden Ölmüyor, bulanlar gönül pîrini Yerebatan Sarnıcı'ndan semaya Hû diye yükselen suyun sesinden Her gece nağmeye dönüyor hayal Al diyor, İstanbul mehtabındır, al 2. Saray Nakışları nerde Çinili Han'ın Çemberlitaş hasta bir gezgin gibi Kapalıçarşı'da başlayan yangın Mısır Çarşısı'nda eski bir bahar Darağacındayız daha dün gibi Yine kırılıyor bizim aynalar Genç Osman bakıyor cam kırığından Surlar yıkılıyor hıçkırığından Yerleş bu Saray'a kalmadan kışa Kimimiz şehzade, kimimiz paşa Yollarda bekliyor nice bendeniz Yalnız sana meftun toprak ve deniz 3. Saray Sinan mı bakıyor yoksa derinden Süleymaniye'nin tut ellerinden En içli duayı okusun taşlar Öteye yolculuk kapıdan başlar Bu saray bulunmaz Çin'de, Maçin'de Sana bir külliye kurdum içinde Kitaplardan oku ruhumu, heyhat İksirde ölüm var, zehirde hayat Gece masallarda açıyor çiçek Rüya olanda mı, nerdedir gerçek Yiğitleri bir bir uyanır yarın Beyazıt'ta şaha kalkan atların 4. Saray Bu Sarayın özü dünyaya değer Gölgesi kaybolur havarilerin Ertuğrul Gazi'nin kirpiklerinden Damlayan su Fatih olurmuş meğer Ürkek sahillere uzat elini Bozdoğan Kemeri sarsın belini Mekân kaybolurken görünsün ışık Çözülsün yürekte kalan sarmaşık Dal budak salıyor zulüm ve korku Hüsrana gömüyor o hazin Şarkı Yeter söndüğümüz ve yandığımız Garbın ateşine aldandığımız 5. Saray Zebun olmayacak artık cihangir Bu Saray'a cümle kapısından gir Yanına divit al, can mürekkebi Bir de ben geleyim bir gölge gibi Bırak da, kalbimde haykırıp yazsın Beni divit kadar anlayamazsın Ne haremağası, ne de cariye Destanımı okur bir gün Kariye O mel'un ihanet bilsin ki, vatan Mahrem bir sevdadır, bizi ağlatan Bir gün yeryüzünü sarar bu sızı Piri Reis kıyar nikâhımızı 6. Saray Bu nasıl çığlıktır, bu nasıl bir âh Minare tutuştu, yandı mihrimah Yıllardır inleyen Edirnekapı Bilmez ki, kimindir bu eşsiz yapı Çatlamış, mucize bekleyen duvar Harcında Usta'nın gözyaşları var Tekfur Sarayı'nda sönen meş'ale Ruhumla tutuşup gelseydi dile O simsiyah ezberleri bozardı Kıskanmanın tarihini yazardı Lâkin nice Rüstem erse murada Buluşamaz ay ve güneş dünyada 7. Saray Marmara'da kuşlar uçar kanatsız Gönül süvarisi olur mu atsız Lâle bahçeleri Leyla kokunca Çeşmelerden âb-ı hayat akınca Yiğitler çıkacak bin bir köşeden Ordular kalkacak Bayrampaşa'dan Haseki'ye ebabiller konacak Avareler bunu rüya sanacak Bir defa dinleyin ağalar, beyler Bu şehrin surları size ne söyler: Gül kokulu bir imandır İstanbul En vefalı imtihandır İstanbul Rüya Çamlıca'da yollar gördüm, sararmış Onlar da ben gibi seni ararmış Hâlâ bir civanım on sekizinde Merhem bulmalıyım aşkın izinde Kendi yokluğumda var olmalıyım Savrulmak nedendir, tutunmak niye Ya Sultan asmalı beni bir göğe Ya ben bir Sultana yâr olmalıyım Ey derûn yurdunda büyüyen ırmak Bileyim, nasıldır güneşe varmak Erimek devlerin dert ocağında Ve yeniden doğmak ölüm çağında Gitmek zamanıdır öteye doğru Çağrı bekliyorum, sade bir çağrı Bir işaret, bir tebessüm, bir melek Ne sen kaldın efkârımda, ne felek Dünya bize zindan, dünya bize dar İstanbul olsaydın, ben de bir seyyah Elele yürürdük sonsuza kadar Nurullah Genç UNUTTUĞUMDA SENİ gelip döndün ya yokluğun kapısından sönmeyen ateşine düştüm yalnızlığının kuşlar biliyorsa çiçeklerin derdini bulutlar içini döküyorsa gölgeler toprağına ben neden uzaktayım avunmalıyım biliyorum vefalı gözlerinle rüzgârı ağlatan saçlarınla yanmalıyım bir fanusun içinden nasıl alırım seni sen nasıl geçersin yorgun bir rüya için yıldızlara gönül verme çağından ne kadar güzeldi oysa gireceğini bilmek bir kapının yürek aralığından şimdi soruyor bana kelebekler, kumrular kimdir o can kalesi, dağları bağlayan kim oysa bilmiyorlar seni unuttuğumda ürkek bir ceylan gibiydi kalbim Nurullah Genç GÜLÜMSE Gözyaşlarına gülümse Çünkü onlar İçinden parçalar indirirler yeryüzüne Dudaklarına gülümse Kelâmın kirlendiği vakitlerde Sessizliğin durağı Erdemin kapısıdır onlar Avuçlarına gülümse Çizgilerinde kaderin kardelen tohumları Adımlarına gülümse Gülümse ki, ayakların Varmasın bir ömrün cüzamlı Küf kokan topraklarına Ansızın yıkılan evler gibi Yalnızlığın üzerine çökmeyen Yüzünün cilâsı, insanlığının yurdu Onuruna gülümse Gülümse, gülümsediğin Bil ki seni de bulur O müntehâ mahşerinin rahminde Somurtanlara gülümse Acı çekenlere, âvârelere Yetimlerin umutlarına gülümse Hastalığa dûçâr olup, gündüzü Gece olanlara, uykusuzlara Susuzlara su ver tebessümünle Ekmeğin kokusuyla yoğur merhametini Sevgi kıtlığından bîçarelere Yoksullara gülümse Bir de gülümse, gülümsemeyi bilmeyen Kavga nadanlarına Bakarsın bir dolunay Mahbûb olmuş ağlayan düşlerine Bazen de kendi gökkubbesini Göremeyenlere gülümse Belki bir yağmur Eriterek evhamlı perdeleri Damla damla süzülür gözlerine Bazen de bana gülümse sevdiğim Bakarsın kanadı kırılan kuşlar Uçmaya başlar yeniden Kayan yıldızların çığlığı düşmez Gün ortasında ruhumun üzerine Bakarsın ki çiçekler Aramızda yükselen kayaların kalbinde Birer birer açıyorlar yeniden Bakarsın yolunu kaybeden yolcu Son durağına yürüyor hasretinin Bu kadar mı zordu bir mumun alevine Dokunmak ve sevmek ıstırabımı Bir dalın çürüyen yaprağı mıydı hayat Güneşi arayan gölge kimindi Bağışla, incinen bahar Yanan mektuplar benimse Gel, yeniden buluşalım derinde Çeşmelerden gökyüzüne akalım Tut ellerimden, hadi gülümse Nurullah Genç PENRECEM Beni gördüğünde yanar yürekten İHANET ETMEDİM EYLÜL Yanılgıydın rüya denizlerinde gözlerinden karanlığıma yayılan Mehtabını düşledim Mehtabını son defa anıyorum eylül İhanete uğramış bahar gibisin Gülüyorsun; kokusunu alıyorum yıldırımların İhanet etmedim eylül Ellerindi beni böyle dağıtan Zindana süren muamma gözlerindi İsyan ve korku darağacında Ölüm renkli çamurlara bulandım Yakamda bir karanfil olmalı bakışların Kapındayım, çaresizlik devşiren Münzevinin yorgun avuçlarında Nurullah Genç SEVMEK GÜZEL ZAMANLARDA Bir garip narçiçeği simsiyah gecelerde İlkin bir avarenin dudaklarında solan Neden sonra duyunca gençlik şarkılarını Mahzun yıldızlar gibi inerek bulutlara Bir garip nar çiçeği simsiyah gecelerde Dayanılmaz bir rüya bulup bilmecelerde Batışını seyretmek denizde bir geminin Neden sonra sarılmak bir bahara ansızın Mahzun yıldızlar gibi inerek bulutlara Can mülkünde kavuşmak ölümsüz bir pınara İsli camlar ardından gözetlemek mevsimi Neden sonra sarılmak bir bahara ansızın Masum çocuklar gibi koşarak yarınlara Neden sonra zincirden kurtarmak ellerini Nurullah Genç NE DÜNYA NE GÖZLERİN Kanatları efkârıma dokunan Martılar konuyor omuzlarıma Sırtımda toprak kokan Afrika'dan çalınmış elbisemle Ellerim sandığın gibi hoyrat değildir Burnumda barut kokusu Kulaklarımda çığlık Hangi köşesinde kim bilir Sitemkâr yeryüzünün Gözyaşı gölcükleri arasından sessizce Geliyorum o mağrur evinize İtiraf ediyorum Atalarımdan kalan Bir avuç sevgiyle geçindiğimi Uzanıp öpesim geliyor bulutları Bulutların ötesinde gözlerin Gölgende serinliyor çöl mahkûmları Oysa göklerdedir benim tarihim Denizi düşler ya insan Suya dokunuşunu kalbin Bütün tepelerinle sarmışsın beni Vadilerimle boynu bükük Bir damlanın düşmesini bekliyorum ömrüme Toprağın mirasıyım Rüyalarım bu yüzden kuraktır bazen Bazen buram buram çiçek kokulu Yağmur ölesiye vurgundur bana Karanlıklar ülkesinden süzülen Dantelli bir akşamdır ufuklarıma çöken Kirpiğim uzaklarda ağlıyor Her gülüşüm bir şeftali çiçeği Her çiçeğe bakamıyorsa kalbim Hep susuzluk değildir taşıdığım Ayaklarım yanıltmasın Yeminliyim, giremem her kapıdan Martılar en temiz yalnızlığıdır Kirlenen denizimin Cemrelidir ellerin, menevişlidir Aynalara yüklemişsin nazını Tazeleyip ruhumu iksirinle Düşürmüşsün beni sensizliğine Sana tutundukça sarsılıyorum Seni düşündükçe esaretteyim Bu yürekten daha ağır Yük taşımadı yeryüzü hamalları Tut ki bir ben değilim Annem, babam, o meczup kardeşimle Karanlığı döşek yapıp Gökleri yorgan diye çekiyorum üstüme Tut ki yoksulluğun müptelasıyım İstiyorsan, dökeyim avuçlarına içimin elmasını Kalbim yakut bir kolye gibi gerdanını süslesin Gözlerimden zümrüt küpeler yapıp Kulaklarına takayım İpekli yollarıyla Gümüş penceresi, kapılarıyla İstiyorsan, saraylar kondurayım gönlümden Harfler kurşun, heceler kan Kuşlar, ağaçlar, rüzgâr Tanık oluyorlar bir kalpten Amansızca kovulduğuna pervanelerin Şimdi ne düya var, yağmur ve bahar Ne de gözlerin var Nurullah Genç UMUT GAZELİ Akâbesinde ömrün bir iz bulandır içim Zamanın ilmeğinde mahsur kalandır içim Gurbetin en çaresiz yollarında avare Feyz umduğu Ravza'ya mecnun olandır içim Şüpheler mahzeninde esriyen her kölenin Baharından süzülüp ruha dolandır içim Koparıyor en kara urganlarını şehrin Hengâmeler yurdunda yine nalândır içim Müpteladır uhrevi hayalin burçlarına Kerem ister, temaşa diler, ayandır içim Yanıyor gözlerinde hastalıklı evlerin Sabrında ısrar eden toy bir isyandır içim Bu gün alilse, yarın şahlanacak küheylan Seherin tutkunudur, gökte virandır içim Henüz akşam olmadı ufkunda yalnızlığın Halvettedir, dergâhta tatlı bir andır içim Veda etti çeşmeden akan melal suyuna Kevser diliyor, lâkin, yine insandır içim Nurullah Genç YANKI VE HÜZÜN Ey ahenk sultanı, renk okyanusu Kokusu mehtabı kucaklayan su Ben sana korkuyla, hüzünle geldim Sen bana yağmurla, gülle yöneldin Ey vefa arayan rüyanın sesi Sendendir umudun filizlenmesi Yüzüm gözlerinle ıslanmasaydı Işıkla dolmazdı kalp kırıkları Sarmasaydı beni yankı ve hüzün Sevebilir miydim hıçkırıkları Nurullah Genç HARFLERİN SİMYASI Hangi rüya çaresiz, hangi mazmun yaralı Neden bir muammaya beni kurban eyledin Senin o nehir kokan dergâhına varalı Hep o mağrur denizin şarkısını söyledin Kendisine sevdalı şâh-ı giryan nerdedir Bir sükût zindanıdır onu bekleyen ölüm Sine viran, titreyen canı bile yerdedir O bir niran-ı keder, hân-ı rüsvâdır gülüm Yıllardır hükmediyor devlerin dünyasına Bu kadar mı yanıldım diyorsan, kalbine gir Bak nasıl da dokunmuş harflerin simyasına Onun dudaklarında gevherân oldu şiir Hani benim kırmızı düşlerim; nerde beyaz Bu sahrada ne sultan, ne divane olunur Bahar tükendi ömrün toprağında, gitti yaz Güz renkli bir şairin ruhu nerde bulunur Neden rüzgârlı yüzün aynasıdır umudun Bilmez misin, korkunun dudakları tendedir Güneşe varmak için gözlerimde uyudun Sanma ki, her hayalin girizgâhı sendedir Nurullah Genç

Nurullah Genç Şiirleri: Anlamlı, En Güzel Nurullah Genç Sözleri ve Alıntıları

Başkentin geçmişten günümüze köprüleri: “Ankara Müzeleri”

KKTC Bahar Esintileri Sanat Derneği Korosu Bakü'de konser verdi

PODCAST l Göbekli Tepe neden bu kadar önemli?

Kırım'ın işgal kronolojisi

21. yüzyılda Kulluk Sanatı

Atomik Alışkanlıklar'dan alıntılar

İslam’dan edebiyata kadar en özgün konuların podcastleri

Filistinlilerin katili: Ariel Şaron

Doğu Türkistan'da neler oluyor?

Kendi isteğimiz ile kaldığımız hapishane: Konfor alanı

Bir ihanet kültürü: Yahudilik

PODCAST I Fergana Vadisi niçin önemli?

İslâmcılık siyaseti bitti mi, yeni mi başlıyor? -3

Kolombiya Cumhurbaşkanı Petro: "Sayın Netanyahu, tarihe soykırımcı olarak geçeceksiniz"

İslâmcılık siyaseti bitti mi, yeni mi başlıyor? -2-

Gönül frekansında buluşanlar

Sevgi ve kardeşliğe dayalı toplum

Mehmet Akif Ersoy'un ahlak anlayışının temelleri

Sahabenin ümmete örnekliği

İslam sanatında zirve: Selçuklu çinileri

Modern bir illüzyon: Bilgi çağı

Atomik Alışkanlıklar'dan alıntılar

Doğu Türkistan'da neler oluyor?

Çocuklara kitap tavsiye etmek

80 yıldır dinmeyen acı: Kırım Tatar Sürgünü

Kâğıda dâir - 2

Arama

Nurullah Genç Şiirleri: Anlamlı, En Güzel Nurullah Genç Sözleri ve Alıntıları