Aziz Kardeşim,

Şu sıralar sevdiklerime mektuplar yazıyorum. İçimden öyle geliyor. Seni seviyor muyum? Evet.

Güzel ve uzun yolculuklar yaptık seninle. Müzik dinledik, sohbet ettik. Yoldaşlığından hep memnun kaldım. Konuyla ilgili fikrin nedir, bilmiyorum. Kendimi güvende hissedince şımarma ihtimalim var. Sadece bunu biliyorum.

Seninle dertleşebilirim, bu önemli. Senin olduğun yerde güvendeyim, kıymetli. Sırtımı senden yana dönebilirim, yeterli. Bütün bunlar bir insanı gönül rahatlığıyla dost kılan şeylerdir.

Yaşadığımız hayal kırıklıkları nedeniyle bazen insan ırkıyla ilgili ümitsizliğe kapılırız. Sonra bir insanla tanışır, arkadaş oluruz. İyi biridir. Temiz kalmıştır. Tekrar umutlanır, sevinir, karamsar düşüncelerden kurtuluruz. Sevgili Kardeşim, sen işte böyle bir zamanımda hayatıma girdin. İnsan kendisine gelen güzelliğin önünden çekilmesini bilmelidir. Çekildim.

Candan sevginin, karşılıksız iyiliğin, kalbî fedakârlığın ve tek taraflı çabanın da yorulduğu, usanç duyduğu bir yer vardır. Ömrümüz yorgunluklarla dolu. Keşke, belki de en bitmez tükenmez kelimedir. Nedamet doludur. Telâfisi imkânsızdır. Bu yüzden mektup boyunca o kelimeyi hiç kullanmayacağım. Fakat yine de birçok cümlede geçmiş olacak.

İnsanî melekeleri eksik kalmış kimselere verilen emekler, pişmanlık olarak geri dönebiliyor. Nihayetinde, yanlış insanlara emek vermenin üzüntüsü içindeyim.

Canım Adaşım,

Beni az çok tanıdın. Bir kül tablasıyla bile normal ilişki kuramıyorum. Bazen yahut çoğu zaman gerçeklerle bağım kopuyor. Hatırlarsan, bir gün şunu sormuştun bana: "Ağabey sen bu kafayla bu yaşına kadar nasıl geldin?" Hakikaten bilmiyorum kardeşim.

İtiraf etmem gerekirse, olağanüstü gözlem kabiliyetinden ilk başlarda tedirgin oluyordum. Olayların gidişatını okuma meziyetin de benim için endişe vericiydi. Sonrasında bu özelliklerinden garip bir huzur duymaya başladım. Muhtemelen itimat duygusuyla alakalı. Bir sorun mu var, İbrahim halleder. Bir şey kötüye mi gidiyor, İbrahim engeller. Yanlış bir yola mı girdim, İbrahim nasıl olsa söyler. Hikâyenin sonu buraya vardı. Teslimiyet ile tembellik beraber ilerledi bende. Bütün bu süreçlerde roller de sıklıkla değişti. Aramızda on yaş fark olmasına rağmen kimi zaman büyüklük yaptın bana. Kardeşlik ahlakı, arkadaşlık adabı, dostluk hukuku; böylece hepsi aynı çatı altında ve sende toplanmış oldu. Elbette bunlar benim sana yüklediğim anlamlar. Senin tarafında benimle ilgili durum nedir, doğrusu merak ediyorum.

Arkadaş, sadece arkamızı koruyan değil, önümüzü de açandır. İyi arkadaşlar birbirlerinin ufku olur.

Kıymetli Kardeşim,

Seninle ıssız dağlara da çıktık, devletin ciddiyet dolu kalabalık protokollerine de katıldık. Sivilliği ve resmiyeti beraber yaşadık. Onca ağırlığına rağmen muzip mizacın her yerde aynıydı. İnsanın daima kendisi olması ne güzel bir şeydir.

Belli bir yaştan sonra karşılaşmamızın kesinlikle bir hikmetinin olduğuna inanıyorum kardeşim. İnanmak kelimesini özellikle kullandım. Daha erken yıllarda birbirimizi bulsaydık, sonuçları bu kadar tesirli olur muydu? Allah bilir, biz bilemeyiz.

Artık hayatımızda olmayan bazı insanlar için yaptığımız fedakârlıklar aklımıza geldikçe, üzüntümüzle beraber pişmanlığımız da artıyor. Gidenden dolayı gelene daha temkinli yaklaşıyoruz. Öte yandan, sana karşı hiç temkinli ve tedbirli olmamışım. Kader bu değilse nedir?

Değerli kardeşim, şu an kelimelerin güçlük çektiği bir yerdeyim. Satırlarıma burada son veriyor, seni candan kucaklıyorum.

Sevgiyle, sevinçle.

İbrahim Tenekeci