Arama
Evrensel dilleri resim olan sanatsal birlik: Ressam Nabiler
Academie Julian Sanat Okulu'nun öğrencileri Pierre Bonnard, Edouard Vuillard, Paul Ranson ve Paul Serusier ve diğer öğrencileriyle Maurice Denis, 1888'in sonunda bir araya geldiler. Bu öğrenciler sonradan, Arapça ve İbranice "peygamberler" anlamına gelen "nebi" sözcüğünden gelen Nabiler adını alacak olan sanatsal birliği kurdular. Nabiler üyeleri, kendilerini derinlik uyandıran salt görünümler dünyasının ötesine geçmiş kardeşlik ve kâhinler grubu olarak görüyorlardı. "Sanat kendini sembollerle anlatan evrensel bir dildir" sözü, grubun anlayışını özetler. Empresyonist tavra karşı çıkan Nabiler, rengi süsleyici ve duygusal nitelikleriyle kullanmışlardı. Resmin yanı sıra afiş, vitray, sahne tasarımı ve kitap resmi gibi farklı alanlarda etkinlik gösterdiler.
Uygulamalı sanatların gerçek bir yeniden doğuş dönemi yaşadığı sırada, Nabiler, her türlü dekorasyon biçimini denediler; tiyatro programlan ve dekorları yaptılar (Paul Fort Sanat Tiyatrosu, vb.). Çağdaşları olan Toulouse-Lautrec ile birlikte, afişi gerçek bir sanat düzeyine yükselttiler; Bonnard ve Vallotton, yüzyılın sonunda başlıca afiş ustaları arasına katıldılar. Nabiler özellikle ev içi (enteriyör) dekorlarıyla ilgilendiler.
Vuillard 1894'te Alexandre Natanson'un salamanjesi için dokuz dekorasyon çalışması yaptı; 1896'da Doktor Vaquez' nin salonunu, 1897'de romancı Claude Anet'nin, 1899'da Adam Natanson'un salonlarının dekorasyonunu gerçekleştirdi. Maurice Deniş, müzikçi Ernest Chausson'un, Bing, Denyı Cochin, vb'nin enteriyörleri için duvar resimleri gerçekleştirdi. Öte yandan Ranson daha çok duvar halılarına yöneldi.
Vitray sanatıyla da ilgilenen Nabiler, ABD'li vitray ressamı Tiffany için kartonlar hazırladılar. Bununla birlikte, bu kadar yetenekli olan söz konusu sanatçılar için Nabicilik gelip geçici bir "an", gençliklerinde yaşadıkları heyecanlı bir evre olarak kaldı. Aralarından yalnızca Denis, yaşamının sonuna kadar başlangıçtaki ilkeye sadık kaldı.
Sanat ve Eleştiri (Art et Critique) Dergisi, 23 ve 30 Nisan 1890 tarihlerindeki sayılarında, Yeni Gelenekçiliğin tanımlanması hakkında, Maurice Denis'in yazdığı Nabilerin ünlü bildirisini yayınlar. Maurice Denis, natüralizmin kandırmacasına karşı güzellik duygusunun zaferini över ve yazısını şöyle bitirir: "Unutmamalıyız ki, bir tablo temel olarak bir çıplak kadın figürü, bir at resmi veya bir öykünün resmedilişi olmadan önce, belli düzen içinde bir araya getirilmiş renklerden oluşan bir yüzeydir." Sanatla ilgili yazıları, resimlerinden daha etkili olan sanatçı, sembolizm akımı ile Nabilerin kuramcısı ve sözcüsü oldu.
Tablolarında şiirsel bir melankoli gözlenir. Maurice Denis, eserlerinde dini konuları da işler. Ayrıca Denis, Fransız kilise sanatının yenilenmesi için kilise sanatı atölyeleri kurdu.
Nabiler'in lideri olarak tanınan Paul Sérusier, 1886'da Académie Julian'da öğrenciyken Pont-Aven'de bulunduğu sürede, Gauguin'in sınırları belirlenmiş yalın biçimlerin, ara renkler kullanmadan düz renklerle boyanmasına dayalı sentetizm anlayışının etkisi altında çalışmalarını ortaya koydu.
1900'lerden sonra da çalışmalarında düz renkleri kullanmayı sürdürerek, sadece renklerin uyumuna daha çok yoğunlaşmıştı. Ana renklerden fazla uzaklaşmamış, figürlerinde belirgin konturlar kullanmıştı. 1921'de Paris'e döndükten sonra Gauguin'in etkisinden kurtularak konturlarını yumuşattı ve farklı renk kombinasyonları denedi. Sanat yapıtlarında bir duyguyu ya da düşünceyi iletme kaygısı gütmemiş, süsleyici, karmaşık öğelere yakınlaşmıştı.
Sérusier, Buron Manastırı Dinsel Sanat Okulu'nun Dinsel Simgecilik ve Kutsal Oranlar anlayışından etkilenir. Sanatçı daha sonra Mısır sanatı, İtalyan primitivizmler, gizemli ve hesaplamalara dayanan dekoratif eserler için Orta Çağ duvar halıları inceler. 1921'de resim sanatıyla ilgili kısa bir kitap olarak "Resimin ABC'si"ni yayınlar. Kitap, Sérusier'in estetik görüşlerinin bir özeti gibidir.
Édouard Vuillard, kısmen Japon baskılarına benzeyen, sadeleştirilmiş biçimlerle oluşturduğu kompozisyonlarını geniş renk alanlarıyla boyamıştır. Japon resim sanatının etkisinde, süslemeci ve noktacı boyama tarzıyla gerçekleştirdiği resimleri Vuillard'ın en katmanlı ve aurası en yüksek çalışmalarıdır. Nötr renklerle sessizliği ifade etmeye çalışan Vuillard'nın resimlerinde bazı dini sembolleri kullanmasında, din eğitimi almış olması ve Nabiler grubunun sanat görüşüne uyması etkili olmuştur.
Vuillard, 1900'lerden itibaren renklerini yumuşattı ve gittikçe fotoğraf kadar detay içeren, ama net olmayan kompozisyonlara yöneldi. İç dekorasyon konusuna çok ilgiliydi, duvar kağıtları, objeler, duvardaki resimler, danteller onun için önemli ve olmazsa olmaz detaylardı.
"Ben portre yapmam, odaların içinde insanların resmini yaparım" diyen Édouard Vuillard, sanat hayatının erken döneminden itibaren onlarca kişiyi kendi yaşam alanında resmeder. Sanatçının bu sözü, aynı zamanda onun müthiş bir iç mekan sanatçısı olmasıyla da doğrudan ilişkilidir. Sadece portrelerine değil, Vuillard'ın resimlerine topluca ve tekrar tekrar bakıldığında odaların içinde bir dünya kurduğu, fakat bunu sadece hikaye sahnelercesine değil, doğrudan boyayla olan diyaloğunda açığa çıkarttığı görülecektir.