Arama
Klasik şiirin altın çağından beyitler ve anlamları
Osmanlı döneminde İstanbul, 16. yüzyılda tam bir kültür sanat merkezi haline geldi. Bu durum edebiyata da yansıdı ve divan şiiri en parlak çağını bu dönemde yaşadı. Yüzyıllar içerisinde gelişimini devam ettiren klasik edebiyatımız bu çağda kendi özgünlüğüne kavuştu. 16. yüzyılda yaşayan şairler arasında kimler yoktu ki: Zati, Kanuni Sultan Süleyman, Fuzuli, Baki, Selimi, Hayali, Taşlıcalı Yahya Bağdatlı Ruhi... Sizler için klasik şiirin altın çağından beyitler ve anlamlarını derledik.
Nice tahrir edeyin nâmede derd ü elemim
Bağrı yufka kâğıdın, gözleri yaşlı kaleminAhi
(Ey sevgili!) Kâğıdın bağrı bunca yufka, kalemin de gözleri bunca yaşlı iken mektubumda derdimi ve elemimi anlatmaya nasıl cesaret edeyim.
Nâme: Mektup
Padişah-ı âlem olmak, bir kuru kavga imiş
Bir veliye bende olmak, cümleden âlâ imişYavuz Sultan Selim
(Sonunda anladım ki) cihana sultan olmak, kuru bir didişme ve kavgadan ibaretmiş. Hepsinden iyisi ise bir velinin eteğine yapışık ona kul olmakmış.
Bende: Kul, köle
Deryadan ab istemiş olsam serab olur
Ger altuna yapışsam o saat türab olurZati
O kadar bahtsızım ki denizden bir içimlik su istesem, deniz kuruyup seraba döner; bir altına yapışsam, altın o anda toprak oluverir.
Ab: Su
Türab: Toprak
Ayıttı ol peri bir gün düşüne girüren bir şeb
Sevincimden nice yıllar geçiptir görmedim uykuZati
O periler güzeli, "Günün birinde, bir gece rüyana gireceğim!" diye söz verdi. Bu sözün sevinciyle nice yıllar geçmiyor ki gözüme uyku girmedi!
Ayıttı: Söz verdi
Şeb: Gece
Sûfi mecaz anladı yâre muhabbetim
Âlemde kimse bilmedi gitdi hakikatimEmrî
Sofu, sevgiliye olan aşkımı mecaz anladı. Şu dünyada kimseye hakikatimi anlatamadım gitti vesselam.
Sufi: Sofu