Arama
Eczacılığın İslam uygarlığına uzanan kökeni
Dünya üzerindeki ilk eczane, bundan tam 12 asır önce Bağdat'ta kuruldu. Burada "muhtesib" adı verilen memurların görevi, sadece ilaçların ağırlığını, saflığını ve bozulup bozulmadığını denetlemekti. Müslüman alimler, 9'uncu yüzyılda temelini attıkları eczacılığı her geçen gün biraz daha geliştirdiler ve bu alanda birçok yazılı eseri literatüre kazandırdılar. Ortaya koydukları eserlerle tıpta adeta bir devrim gerçekleştiren bu alimlerin keşfettikleri ilaçlara ve eczanelere dair bilinmeyenleri sizler için derledik.
Tüm eczacılar "Sıhhat ve Emniyet Amiri" tarafından yapılan ayrıntılı teftişlere tabi olup, ilaçlara başka madde karıştıranlar ibret için halk önünde cezaya çarptırılmaktaydı.
Eczaneler yalnızca pazarlarda bulunmazdı. Modern hastane ve kliniklerde olduğu gibi, bundan bin yıl önceki hastanelerde de basit laboratuvarı andıran ilaç hazırlama ve dağıtma birimleri bulunurdu.
Bu birimler, hastaların ihtiyaç duyduğu şurup, macun, merhem ve diğer ecza müstahzarlarını preparatları üretirdi.
9'uncu yüzyılda, pratik yanı oldukça gelişen eczacılık bilimi, bugün isimlerini sıklıkla zikrettiğimiz Müslüman âlimler tarafından destekleniyordu.
Hastalıklar için çok çeşitli ilaç ve çareleri ilk kez açıklayan Sebur bin Sehl, kimyasal bileşiklerin tıpta kullanımını teşvik eden Râzî, 700 kadar müstahzar ile bunların özelliklerini, etki mekanizmalarını ve endikasyonlarını açıklayan İbn Sînâ ve doğru ilaç dozajını belirleyip uygulayarak tıbbi formüllerin temelini atan Kindî gibi bilim insanlarınca destekleniyordu.
11'inci yüzyılda Birûnî, bu alandaki en değerli eserlerden birini yazdı.
Farmakoloji Kitabı adlı bu eser, ilaçların özellikleri hakkında ayrıntılı bilgi vermekte ve eczanenin rolünü ve eczacının görev ve sorumluluklarını ana hatlarıyla açıklıyordu.
Alanında etkili olan diğer âlimler arasında, süblimleştirme ve damıtma yoluyla ilaç hazırlanmasının öncülüğünü yapan İspanyalı Zehrâvî yer alır. Bu gelişmeler sayesinde çok farklı çeşitlerde yeni ilaç üretmek mümkün olmuştu.
Vücut içi dikişlerde kedi bağırsağı kullanan Zehrâvî, bir adım ileri giderek bağırsak keselerinin içinde eriyen ilaçlar hazırladı.