Ramazan'dan An'lar: Senai Demirci

◾ Bir medeniyet haline gelen Ramazan'ın heyecanı, çocukların akşam ezanının okunduğu haberini vermek için yarışması, tekne oruçları, kalabalık ve bereketli iftar sofralarıyla gelecek nesillere nakşedilir.

◾ Büyüklerimizden duyduğumuz "nerede o eski Ramazanlar?" ifadesi de aslında çocuklukta yaşanılan o tatlı heyecanlara duyulan özlemin tezahürü niteliğindedir.

◾ Biz de bu "an"ların peşine düştük. Hepimizin özlemle yâd ettiği eski Ramazanları yazar ve psikoterapist Senai Demirci ile konuştuk.

Keyifli okumalar ve izlemeler…

Burcu Sandıkçı: Çocukluk hepimiz için özel bir dönemdir. Kötülüğün aklımıza gelmediği, saf bir heyecan taşıdığımız zamanlardır. Tıpkı Ramazan gibi. Peki, çocukluğunuzun Ramazanları nerede geçti?

Senai Demirci:

◾ Çocukluğumun en heyecanlı Ramazanları, köyde geçti. Köyde, toprak var… Köyde, ağaç var… Köyde, rüzgâr var… Köyde, güneş var. Bir de hep yolunu gözlediğimiz iftar topu var.

◾ Tabi kalabalığız. Büyükannem, rahmetli, bize bakıyor, 6-7 tane torun.

◾ Ramazan'da mesela dedemler bizi top atıldı mı diye bakmaya gönderirdi. Küçük bir dağ köyündeyiz. İlçe aşağıda ve önce bir duman çıkar, sonra o dumanın arkasından birkaç saniye sonra derin bir patlama sesi alırız ve hep birlikte çoluk çocuk tepeden bakıp "top patladı, top patladı" diye iftarın haberini verirdik. Birbirimizle yarışırdık. Uzun bir süre, iftarın ezan okununca değil ancak top patlayınca yapıldığını zannettim.

◾ Büyüklerimizin bize bunu, o günün bilgeliğiyle çok güzel yaptıklarını gördüm. "Ha öyle mi iftar olmuş, hadi yiyelim" diyorlar bizden haber gelince.

◾ Aman Allah'ım! Birden kendini büyüklerin hayatında önemli bir yerde görüyorsun. Demek ki diyorum büyüklerimiz o iftar sevincine bizim de sevindirmek gibi bir katkı sağlamamızı istemişler. Yoksa ezanı hepsi duyuyor. Ama topun peşine koşuyoruz. Top, ilçede patlayacak güm diye ve biz, top patladı diye koşa koşa, birbirimizle yarışa yarışa o sofranın başına geçeceğiz.

Burcu Sandıkçı: Ramazan size ne hissettiriyor?

Senai Demirci:

◾ Ramazan, aslında galiba hepimizin çocuklaştığı bir dönem. Ben ilk orucuma ağustos ayında başladım. On iki belki de on üç yaşlarındayım. Belki elli yıl öncesi… Uzun günler... Bir de fındık zamanı, bizim memlekette. Samsun Terme'de çalıştığımız zamanlar... Böyle, bayırlarda fındık topladığımız, kendimizce böyle sepet taşıdığımız, ağaçlara asıldığımız zamanlar… Uzun, çok uzun…

◾ Ama sonuçta akşamüzeri o sofraya, karpuz diye büyülü bir şey geliyor. Karpuz, evet. O yeşilin içindeki o sürpriz kıpkızıllık benim nasıl hayalimi süslerdi ve o kızıl lezzeti tatmak için karpuzu, tam karpuz gibi o serinliği ile tadabilmek için dilimin damağıma yaptığı her su sesine, çocuğuz koşup da hayal kırıklığı yaşadığımız o uzun saatlere bir şekilde sabrederdim.

◾ Birden hepimiz aynı umudun ipine diziliyoruz. Bu harika bir şey. Hepimizin gözlerinde o akşam vaktini beklemenin hasreti var. Böyle anlaşmışız birbirimizle hani biliyorsun ya bekliyoruz. Evet, sen de bekliyorsun. Bu bence müthiş güzellikte bir şey. Bence bizi yeniliyor.

❝Ramazan aslında hepimizin çocuklaştığı bir dönem...❞

Senai Demirci @senaidemirci "Ramazan'dan An'lar"ını anlatıyor...

Devamı https://t.co/33z6rx23Yz ve YouTube kanalımızda izleyebilrsiniz.

🔴https://t.co/wMgBchHUww pic.twitter.com/14Vawi9pCL

— Fikriyat (@fikriyatcom) April 11, 2022