Arama
Peygamber Efendimizin kız çocuklarına verdiği değer
Peygamber Efendimiz (SAV), iyi muamele etme konusunda kız çocuklarına öncelik verirdi. O kadar ki bir kimsenin iki veya üç kız çocuğunu yetiştirmesi ve onlara iyi muamele etmesi halinde kendisi ile cennette komşu olacağı müjdesini vermişti. Hz. Peygamber'in (SAV) kız çocukları ile ilgili tavsiye ve telkinleri sadece anne ve babaya yönelik değil, tüm Müslümanları kapsar mahiyettedir. İşte Peygamber Efendimizin (SAV) kız çocuklarına verdiği değer...
"Onlardan biri, Rahman'a örnek kıldığı (isnad ettiği kız çocuğu) ile müjdelendiği zaman, öfkesinden yüzü simsiyah kesilir." ( Zuhruf, 43/17)
İslamiyetten önce Araplarda kızlarını diri diri kumlara gömmeleriz çocuklarını utanç kaynağı olarak görme fikrinin bir tezahürüdür. Gittikçe yaygınlaşan bu çirkin davranış, âdeta meşru görülmeye başlanmıştı. Bu iğrenç uygulamayı Kur'an şiddetle yasakladı.
Hz. Peygamber, Kur'ân-ı Kerim'deki âyetler doğrultusunda, gönderildiği toplumda cari olan kız-erkek ayırımını kesinlikle yasaklayarak, bu konuda insanlar arasında oluşmuş "erkek çocuğu üstün tutma" geleneğini ortadan kaldırmaya gayret etmişti.
Bu konuda şöyle uyarıda bulunulur: "Beğendikleri erkek çocukları kendilerine, kızları da Allah'a mal ediyorlardı. Allah bundan münezzehtir. Aralarından birine bir kızı olduğu müjdelendiği zaman içi gamla dolarak yüzü simsiyah kesilir. Kendisine verilen kötü müjde yüzünden, halktan gizlenmeye çalışır. Onu utana utana tutsun mu, yoksa toprağa mı gömsün? 'Ne kötü hükmediyorlar!"
Yine Kur'an-ı Kerim'deki bazı ayetlerde Cahiliye toplumunun kız çocuklarına değer vermedikleri, onları hor ve hakir gördükleri, kız babası veya annesi olmak istemedikleri bildirilir.
"Onlardan biri kız çocuğu ile müjdelendiği zaman içi öfke ile dolarak yüzü simsiyah kesilir. Kendisine verilen kötü müjde yüzünden halktan gizlenir. Şimdi onu aşağılanmış olarak yanında mı tutsun yoksa toprağa mı gömsün?"
(Nahl, 16/58-59)
Dârimî tarafından nakledildiğine göre; bir adam Hz. Peygamber'e Cahiliye döneminde yaşadığı bir olayı şöyle anlatır:
"Ya Rasulallah! Biz cahiliye döneminde putlara tapar, çocukları öldürürdük. Benim küçük bir kızım vardı. Bu kız beni çok severdi. Çağırdığım zaman koşa koşa yanıma gelirdi. Bir gün onu yanıma alıp evden uzaklaştım ve kolundan tutarak bir kuyuya attım. Kuyudan uzaklaşırken duyduğum son sözleri "Babacığım, babacığım" çığlıklarıydı. Bu hikayeyi dinleyen Allah'ın Rasûlü çok üzülür ve gözlerinden yaşlar akmaya başlar. Orada bulunanlardan biri olayı anlatan şahsa; "Rasûlullah'ı üzdün" diyerek çıkışır. Hz. Peygamber; "Ona müdahale etmeyin bırakın duygularını istediği gibi anlatsın" der ve olayı tekrar anlattırır. Hz. Peygamber sakalı ıslanıncaya kadar ağlar.
Cahiliye Dönemi'nde kız çocuklarını diri diri toprağa gömmenin varlığını ve yaygınlığını gösteren bir başka örnek ise Hz. Peygamber'in Medinelilerle yaptığı sözleşmedir.
'Akabe Biatı' olarak bilinen bu sözleşmeye göre Hz. Peygamber onlardan şirk koşmayacakları, zina etmeyecekleri, iftirada bulunmayacakları ve çocuklarını öldürmeyeceklerine dair söz aldı.
Hz. Peygamber'in kendisine gelip biat etmek isteyenlerin biatını kabul etme şartlarından birinin kız çocuklarını öldürme adetlerini terk etmeleri olduğu ayetle de sabittir. Yüce Allah bu hususta; "Ey Peygamber! İnanmış kadınlar Allah'a hiçbir şeyi ortak koşmamak, hırsızlık yapmamak, zina etmemek, çocuklarını öldürmemek... şartıyla sana biat etmek üzere geldikleri zaman onların biatlerini kabul et." buyurur.
"Her kim kız çocuğunu büyütür ve onlara iyi davranırsa, onlar kendisi için cehennem ateşine karşı kalkan olur."
(Buhari ve Müslim)
İslamiyet'in zuhuru ile birlikte, kız çocuklarını değersiz, hor ve hakir gören cahiliye anlayışı şiddetle kınanıp onlara şefkat ve merhametle muamele edilmesi telkin ve tavsiye edildi. Hz. Peygamber'in bu konudaki uygulamaları ise söz konusu tavsiye ve telkinlerin nasıl pratize edileceğini ortaya koyan canlı örnekler olmuştur.