Eserlerine ilham olmuş 15 kişi

Hümanist düşüncenin atalarından, büyük İtalyan şairi Francesco Petrarca (1304-1374), sone, geleneğini kullanması, olağandışı benzetmelere, söz oyunlarına, nükteye, alegoriye başvurmasıyla kendisine ait bir üslup yaratmış, şiirde müziğe nasıl ulaşılabileceğine ilişkin yeni bir anlayış geliştirmiştir. Avrupa'da Rönesans üslubunun doğuşu, Canzoriere ile Utku Şiirleri etkisinden bağımsız düşünülemez.

Petrarca, hayatının aşkı, şiirlerinin esin kaynağı Laura'yı ölümsüzleştirmeyi amaçlar. Bu şiirde Laura bir kişi olarak olanca canlılığıyla karşımıza çıkar. Petrarca sevgiliyi Cennet'ten yeryüzüne indirmiştir. Şiirlerin odak noktası, âşığın psikolojisidir. Canzoriere, büyük bir yazınsal incelikle, bu olağanüstü tutkuyla ilgili tüm "olayları" anımsama ve düşünme düzlemine aktarır, onları gerçek, yanılsama ve kurmacayı birbirinden ayıran çizginin bulanıklaştığı bir alana yerleştirir.

Soneler için, kesin olarak tanımlanamayan ve biri erkek, diğeri kadın olmak üzere iki farklı insandan ilham alındığı düşünülüyor. Sonelerin 126 tanesi "Fair Youth" olarak bilinen bir adama, 26 tanesi de "Dark Lady" olarak adlandırdığı bir kadına hitap ediyor.

Ayrıca Shakespeare, soneleri bütünüyle "Bay WH" adında bir adama da ithaf etmiş. Bu kişinin 126 soneyi ithaf ettiği kişiyle aynı olup olmadığı ya da üçüncü bir kişi mi olduğu belirlenemedi. Bazı edebiyat tarihçilerine göre de "Bay WH", Shakespeare'in ilk oyunlarına maddi destek sağlayan Henry Wriothesley olduğuna ve Shakespeare'in kimliğini korumak için baş harflerin sırasını tersine çevirdiğini iddia ediyor.

Edgar Allan Poe'nun en ünlü hikâyelerinden biri olan 'Usher Evi'nin Çöküşü'nün kahramanları, Poe'nun ikiz kardeşlerinin karanlık hikâyesini anlatıyor.

Poe'nun kardeşleri, hikâyedeki kardeşler gibi akıl sağlığından muzdaripti ve hayallerinde farklı varlıklar oluşturuyorlardı. Poe, bu benzerliği hiçbir zaman onaylamadı ancak kurgu ve gerçeklik arasında paralellik dikkat çekicidir.

Alexandre Dumas'ın romanı Vicomte of Bragelonne'nin üçüncü bölümüne ilham veren, demir maskeli efsanevi adam, 10 yıl sonra çözülemeyen kimlik gizemlerinin en kalıcılarından bir tanesiydi. Ne Dumas ne de başkaları bu kişinin gerçekte kim olduğunu bilmiyordu.

Söz konusu adam, 17. yüzyılın sonları ve 18. yüzyılın başlarında Bastille'de tutulan bir mahkûmdu. Yüzü daima gizlenmişti ve bu nedenle kimliği hiçbir zaman onaylanmadı.

Emily Dickinson'ın hayatının çoğu bir gizem olarak kaldı, bu yüzden çalışmalarına ilham veren insanlarla ilgili meselenin de belirsiz olması pek şaşırtıcı değil. İçlerinden en dikkat çekici olanıysa 1858-1861 yıllarında Dickinson'un aşk mektupları yazdığı kişinin kimliğidir.

Kişi, yazışmalarda asla isimlendirilmemiş ve yazar kimliği bilinmeyen kişiye yalnızca "Usta" şeklinde hitap ediyor.