Arama
Babıali'nin unutulmaz koleksiyoncusu; Reşid Halid Gönç
Keyifli olduğu gibi meşakkatli olan koleksiyonculukta kartpostallardan pullara, cam şişelerden mektup zarflarına, karton bardaklardan film afişlerine kadar her nesneye rastlanır. Fakat pek rastlanmayan bir koleksiyon vardır ki o da meşhur insanların fotoğraflarını ve el yazılarını biriktirmek… Reşid Halid Gönç de işte bu pek rastlanılmayan koleksiyonun sahibiydi.
1892 yılında varlıklı bir ailenin çocuğu olarak İstanbul'da doğan Reşid Halid, İstanbul ve Fransa'da eğitim görüp yabancı dil öğrendi. Aynı zamanda bir Fransız işletmesi olan 'İstanbul Telefon Şirketi'ne iyi bir maaş ile yerleşti. Fakat daha sonra istifa etmesiyle büyük bir yoksulluğun içine düştü. Yatacak yeri dahi olmadığından Tan ve Hergün gazetelerinin arşivlerinde yatıp kalkar, patronları da yatak parasını arşiv memurluğu ücretine sayardı.
Teşviklerle matbuat hayatına girse de istediği sonucu alamadı. Resimli Hayat dergisine verdiği bir röportajda, Bâbıâli'nin meşhur yokuşunu kastederek, "Şu bizim yokuşun çıkışının da inişinin de zorlu olacağını hiç ama hiç tahmin edememiştim. Adeta sukutu hayale uğradım." der.
Reşid Halid Gönç, aynı zamanda eşine pek rastlanılmayan bir koleksiyonun sahibiydi. Onun en büyük zevki, en az bir yazısı yayınlanmış yazarların imzalı ve ithaflı fotoğraflar toplamaktı. 16 Aralık 1929'dan itibaren imzalı vesikalıkları toplayan Gönç'ün bunun için geliştirdiği yöntem de ilginçtir.
Aynı boyda özel kesilmiş mavi kartonları posta yoluyla şair ve yazarlara gönderir ve onlardan kartonun ortasına bir vesikalık yapıştırmalarını, fotoğrafın alt ya da üstüne de birkaç satırlık hatıra yazısı yazmalarını rica ederdi. Fakat yazarların evine gittiği de olur böylece usta kalemlere kartonları elden verirdi.
Koleksiyonuna Yusuf Ziya Ortaç ile başladığını söyleyen Reşid Halid, Mülga Telefon Şirketi'nde çalışırken tanıştığı ya da bulabildiği gazeteci, yazar ve karikatürcülerden koleksiyonuna katılmalarını rica ederdi. O günlerde pek çok zorluk yaşıyordu. Bunlardan birini şöyle anlatır: "Resim ve yazısını almak üzere Ankara'da Dikmen'de oturan Aka Gündüz'ün evine gitmiştim. O günlerde Dikmen bomboş bir tarladan ibaretti. Bir bahçeden geçerken on-on beş kadar azılı köpeğin saldırısına uğradım. Elbiselerim paramparça olmasına rağmen süratle koşarak bir elektrik direğine tırmanmasa idim, büsbütün parça parça olacaktım."