Affetmek konusunda dinimiz bize ne söyler?

"Affeden kulun bu affı sebebiyle Allah ancak onun değerini arttırır. Allah için tevazu gösteren kimseyi de Allah yükseltir."

"Rahman'ın (has) kulları onlardır ki, yeryüzünde tevazû ile yürürler ve kendini bilmez kimseler onlara laf attığında (incitmeksizin) selâm derler (geçerler)." Furkan, 63

Furkan suresini okumak-dinlemek için tıklayın

İbn Abbas (ra.) şöyle bir olay naklediyor:

Uyeyne İbn Hısn bir ara Medine'ye gelmiş, kardeşi oğlu Hurr İbn Kays'e konuk olmuştu. İbn Kays ise Hz. Ömer'in yakın adamlarındandı. Hz. Ömer'in meclisinde genç, yaşlı bir takım kurra ve fakihler bulunurdu. Halife önemli kamu işlerini bunlarla görüşür ve tartışırdı. Uyeyne kardeşi İbn Kays'e: "Ey kardeşim oğlu, Halifenin yanında yüksek mevkiin var. Benim için bir izin alsan da ziyaret etsem." dedi. O da izin aldı. Uyeyne huzura girdiğinde, halifeye hitaben:

—Ey Ömer, bize ne bol dünyalık verirsin ne de aramızda adâletle hükmedersin, dedi. Hz. Ömer, kendisine bu şekilde hitap edilmesinden öfkelenerek Uyeyne'nin üzerine yürüdü. Bu sırada, kardeşi oğlu İbn Kays araya girerek: "Ey müminlerin emiri, Allah Teâlâ Peygamberine: "(Ey Muhammed) halkın kusurlarını affet, ma'ruf ile emret, kendini bilmez cahillerden de yüz çevir" buyurdu. Uyeyne de o cahillerdendir, dedi.

İbn Abbas diyor ki: İbn Kays bu âyet-i okuyunca o heybetli halife olduğu yerde çakılmış gibi irkildi, vallahi bir adım ileri gitmedi.

"Bir kötülüğün cezası ona denk bir kötülüktür. (Buna rağmen) Kim bağışlar ve barışı sağlarsa, onun mükafatı, Allah'a aittir. Doğrusu o, zâlimleri sevmez." Şûrâ, 42/40.

Peygamberimiz, hiçbir zaman kendisine yapılan kötülüğe karşılık vermemiş, af yolunu tutmuştur.

Hz. Aişe (ra.) şöyle diyor: "Peygamberimiz kendisi için intikam almazdı. Ancak Allah'ın yasaklarına uyulmadığında uymayanları cezalandırırdı." Müslim, "Fedâil", 20.