Nurullah Genç Şiirleri: Anlamlı, En Güzel Nurullah Genç Sözleri ve Alıntıları

Sen ey yardım sevenim, ruhumu derde saldın
Yalnızlığım ağlarken gülenim, nerde kaldın
Azimli bir yüreğin yorgun kimyasın da mı
Sevda denklemlerinin memnû dünyasında mı
Her pazartesi âhım kapında helâk olur
Her Cuma karanlığın kuşları leylâk olur
Kâşifin benim gülüm, görmediğin yine ben
Bilseydin sana benden bakanı görünmeden
Anlardın; her macera tende rü'yet gibidir
Oysa sende gördüğüm, sana gurbet gibidir
Utangaç bir merhamet saklıyorsun sesinde
Sahraya dönüyorum baharın ötesinde
Gizlice bir nikahtır o arzuhal, o kâmet
Sensizlik, yollarımda bir değil, bin kıyamet
Bu tebessüm rüya mı, bu istifham uğru mu
Âh bir çoğaltabilsem yüreğinde ruhumu

Bilmezsin ayrılığın ağı kokan dilini
Hâtıra bırak bana oyalı mendilini
Ege uygarlığı çağrıştıran tarihin
Asya'nın bağrı kadar muammalı ve derin
Arı sütü damlarken kaygan kirpiklerinden
Görünmez bir mürekkep akar iliklerinden
Yüreğin, âh yüreğin bir hüzün lâlesi mi
Masallar ülkesinde Zengibar kalesi mi
Kapısına bir türlü varamadım, a gülüm
Hudutlarında bile duramadım, a gülüm
İpeğimi elimden aldı pusathâneler
Bulamaz kaybedilen nûn'u rasathaneler
Hummalı bir kovanda bal yapan arı mısın
Hayatımın ansızın kopan damarı mısın
Paslandı buzdağları ortasında çeliğim
Gözlerinden hatıra kaldı kekemeliğim

Kervanında kaybolan bir bezirgân gibiyim
Kaktüslerin diline düşen figân gibiyim
Her köşede bir meddâh anlatıyor âhımı
Bilmiyor, kirpiğinden almışım siyahımı
Uğrunda, kralların bahtı solsaydı, gülüm
Amerika, yolunda kurban olsaydı, gülüm
Bir Kafkas figüründe bulurdum son izini
Efeler diyârına çevirirdim yüzünü
Eşkıyâ vurgunudur seni benden ayırmak
Çalıkuşunu yakan bir rüyayı haykırmak
Gölgelere gecenin künhünü hatırlatır
Ayrılıklar bazen de gölgeleri ağlatır

Sükûnla savaşıyor hislerim kıyasıya
Sevdiğini bilirim uykuyu doyasıya
Süslenmek istiyorsan, ruhumu boynuna tak
Bu firûze özgürlük yalnız senin olacak
Bastığın her hücremde otuz sekiz çizgi var
Baktığım her duruşun muammalı bir duvar
Suskunluğun taş gibi, gülüşün berrak değil
Neden vivien kokar baharın, leylâk değil
Gözlerin bir zamanlar toprağın sahibiydi
Bakışların bir tutam gül yaprağı gibiydi
İnsanlar kıvranırken ejderlerin ağında
Ceylan gibi yürürdün bir hayal sokağında
Yine de, yokluğumun em şüpheli çağıydın
Tenhâlarda ağlayan bir okul kaçağıydın
Karanlık korkutamaz gülüm seni, vururum
Kâtil yüzlü cinlerin karşısında dururum
Yeter ki, o nâzenîn kalbin emir buyursun
Kâinat yıkılsa da yüreğimde uyursun

Nurullah Genç

SEVDİĞİ RENKLERE

siyah benim, beyaz O, bu sevda gökmavisi
ama bir tutsaklığın kitabıdır açtığım
önümde umutların ışıldayan kavisi
ardımda uğursuzluk zindanıdır kaçtığım

siyah, korkunun bile kaybolduğu derinlik
renkler can çekişiyor yörüngesinde, şaşkın
ateşin gölgesinde bulunur mu serinlik
kalır mı, bilinmeyen yerde hülyâsı aşkın

beyaz ki, içimizde sonsuzluğun rengidir
bembeyaz pırıltılar taşır ebemkuşağı
hayat ki, doğrularla uğruların cengidir
dökülür karanlığa sevenlerin başağı

gökmavisi, kimbilir, belki yurdumuz olur
sırların çözüldüğü fısıltıyı duyarız
artık acı çekmemek bile dedimiz olur
onu da, sonsuzluğun hatırası sayarız

heyhât! ..zeytin dalında saplandı sîneme ok
saçlarımın akında vuruldu kelebekler
içimde gözlerinden kalan bir ân bile yok
gülümden bir hatıra verin, sevdiği renkler

SEN İSTANBUL OLSAYDIN KEŞKE

Hayal

Çamlıca da bir ay gördüm; senindi

Birden o nazenin yüzüne indi

Gözlerinin yeşil denizlerinden

Gülümserdin; has bahçeye dönerdim

Bir zamanlar bulutlardaydı başım

Bir zamanlar sevdalı bir fenerdim

Sabah yalınayak kıyılarında

Avuçlardım doğuşunu güneşin

Akşamları gemilerden kovulur

Hayalini düşürürdüm izime

O sapsarı, günbatımında yanan

Saçlarınla sarılırdın yüzüme

Dünya bize zindan, dünya bize dar

İstanbul olsaydın, ben de gökyüzü

Öylece dursaydık sonsuza kadar

Ben hangi mimarım, bilseydin eğer

Bir lügat yanmazdı böyle ansızın

Eriyip akmazdı kanda cümleler

Dokun, âh süzülsün alevlerinden

Heceler kurusun dudaklarında

Harflerinde beni bekle ve ısın

Yedi saray kurdum yedi tepede

Her gün birisinde uyanmalısın

1. Saray

Karanlık akıyor Sarayburnu'ndan

İçinde şiirden bir mumdur zaman

Fitilinde duman duman ayrılık

Topkapı nasıl da incinmiş bundan

Kimindir bu Saray, bu Sultan kimdir

Diye haykırıyor Aya İrini

Ne bilsin, geçerek son nefesinden

Ölmüyor, bulanlar gönül pîrini

Yerebatan Sarnıcı'ndan semaya

Hû diye yükselen suyun sesinden

Her gece nağmeye dönüyor hayal

Al diyor, İstanbul mehtabındır, al

2. Saray

Nakışları nerde Çinili Han'ın

Çemberlitaş hasta bir gezgin gibi

Kapalıçarşı'da başlayan yangın

Mısır Çarşısı'nda eski bir bahar

Darağacındayız daha dün gibi

Yine kırılıyor bizim aynalar

Genç Osman bakıyor cam kırığından

Surlar yıkılıyor hıçkırığından

Yerleş bu Saray'a kalmadan kışa

Kimimiz şehzade, kimimiz paşa

Yollarda bekliyor nice bendeniz

Yalnız sana meftun toprak ve deniz