Şule Gürbüz’ün Kambur romanından en çarpıcı alıntılar

'Olgun bir metin' Kambur, Şule Gürbüz'ün 1992'de yayımlanan ilk romanıdır. Murat Belge bu romanı arka kapak yazısında, ' 'Genç bir yazarın ilk eseri' denecek, 'juvenilia' (bir yazar tarafından gençli döneminde üretilen sanatsal eserler) kategorisine sokulacak hiçbir yanı yoktu Kambur'un. Olgun bir yazarın elinden çıkmış, acemiliği, sakarlığı olmayan, olgun bir metin' cümleleriyle tanımlar. Şule Gürbüz'ün 18 yaşında yazmış olduğu Kambur adlı roman, modern anlatım teknikleri kullanılarak yazılmış, Murat Belge'nin de tanımlamış olduğu gibi 'olgun bir metindir' ve kanaatimizce birçok noktasıyla Türk edebiyatının ezber bozan yapıtları arasında sayılabilecek kategorideyken tüm bu niteliklerine rağmen yeterince kitleye ulaşamamış bir roman örneğidir. Roman, ekseriyetle fiziksel kusurları nedeniyle toplumdan soyutlanan Kambur bir karakterin, delilik sularında yüzen bilinçaltını ilgi çekici bir kurguyla okuyucuya yansıtıyor. Kambur'un ideal yerine 'hicve' varan aklı 'Akıl ideale varamayınca hicve varıyor.' cümlesi, Kambur'un hayata bakışını anlatan en önemli cümlelerden. Fiziksel eksiklikler, yaşadığı birtakım psikolojik bunalımlar, iç çatışmalar kahramanımızı salt bir melankoliye itmek yerine olaylara bakışında çoğunlukla deliliğe bulanmış bir hiciv ve ironi 'gömleği' giymesine sebebiyet veriyor. Kambur'un bir roman mı, yoksa bir delinin günlüğü mü olduğu okuma esnasında okuyucuların sık sık sorguladığı bir durum. Fakat her şeyin sonunda, toplumda kendisini 'öteki' olarak tanımlayan bireylerin bilinçaltının derinliklerine inerek; kurgu boyunca zamansal, mekânsal ve kişisel parçalanmalara bizatihi şahit olmak, eseri ilgi çekici kılan en önemli unsurlardan. Roman boyunca yazar tarafından karakterin ismi ve cinsiyeti belirtilmiyor, yalnızca Kambur olarak anılıyor. Bu da zihindeki müphemlikleri arttırarak, modern kuram tekniklerinden biri olan alımlama tekniğiyle okuyucunun da hayal gücü ile metne dahil olmasını sağlıyor. İşte Kambur'un bulanık zihninden aktardığı 'berrak' cümleler: Gözlerimi açtığımda düşlerimin büyük kısmını; bazen hiçbirini, hatırlamıyorum. Eksikliğini ve acısını çektiğim tek şeyse, bu. Düşlerimin, hayallerimin bile ne olduklarını bilmemek... Oysa, düşlerdir insana gerçeği anlama, gerçeği çarpıtma, ya da gerçeği aşma imkânı sunan. İnsana doğumundan ölümüne dek bir müzik eşlik eder. Kimi insanların hareketli ve neşeli; kimilerinin ise durgun ve ara sıra coşkun oluşu, kafalarındaki müziğe ister istemez uymak zorunda oluşlarındandır. Dengesiz bir yaşamda suç, o kimsenin müziğindedir. Biraz bir şeyler biliyorum tabii; ama anlatmaktan korkar oldum. Neyi anlatsam, onu kaybediyorum. Nasıl paramparça bir gökyüzü bu böyle... Bu konuda iki yüz sayfalık bir kitap yazabileceğini düşündü. Yalnızca ilk sayfaya 'GÖKYÜZÜ PARAMPARÇADIR, BÜTÜN DEĞİL diye yazacaktı. Geri kalan bembeyaz sayfalara bakan insan, gökyüzünü hayal edebilecek; sayfaları çevirdikçe gökyüzü parçalanacaktı zaten. Bu kitap bilmemkaçıncı sayfadaki o sarsakça cümleyi söyleyebilmek için yazılmıştır.' -Kendinden bahsetsene. Ben yıldızları seyretmeden uyuyamam. Sahip olduğuma, satın alabildiğime inandığım hiçbir şeyim yoktur. Daha söylerken, içinizdeki ses ile dış sesinizin ne denli farklı olduğunu hisseder, ve ben BEN SÖYLEYEMEDİKLERİMİM, dersiniz. Bu yaşa gelmişsinizdir, hâla bir şey bekler, sürpriz bir şey olacak sanarsınız. Durmadan ölüyorum yaşayabilmek için. Bende kaybolma isteği vardır. Küçükken başımı alır alır giderdim. Yine de fazla uzaklaşmazdım tabii. Kaybolayım, sonsuzluğu hissedeyim diye. Ama asıl istediğim aranmak, bulunmak, neden böyle bir şey yaptığımın, neden yalnız kalmak istediğimin sorulmasıydı. Kendim hariç her şeye uzağım. Yaşamım bir can çekişme süresi-ni bilmediğim. Birine, bir çocuğa ''Ne akıllısın!'' demek korkunç bir şey. İnsanı ömrü billah sersem etmenin en etkin yolu... Kendimi ve sesimi suya düşürdüğüm yeri ve zamanı bile hatırlamıyorum. Bir yankı olarak kalıyorum suyun üstündeki aksimle bir gün silivermeyi düşlediğim... İradem, tutsak olduğumu anlama özgürlüğümdür. Ve ben, beğendiği şeylere hemen el atmayan, hemen o yığınlardan birine katmaya çalışmayan insanları erdemli bulurum. Söylediğim bir şeyi savunuyorum mu demektir? Söylemek savunmanın bir biçimi mi? Oysa ben söylediğim her şeyi, yarı yarıya, hem savunmak hem de yerin dibine batırmak istiyorum. Söz aynaysa, yansıtır yalnızca – hiçbir zaman kendisi değildir. İnsanlar bu bu aynaların diz mü eğri mi olduğuyla ilgilidirler; benimse aynaları kırmak, en büyük zevkim. Kayıtsızlığımın bir nedeni de yaşamda kendimi perdede seyrediyor gibi hissetmem. Müdahale edemiyorum hiçbir şeye- yalnızca bakıyorum. -Senin hayat felsefen ne?

Şule Gürbüz’ün Kambur romanından en çarpıcı alıntılar

İLGİNİZİ ÇEKEBİLECEK DİĞER MAKALELER

Kul Hakkına Saldırı - 4: Zulüm ve şiddet

1941 Pera Palas Patlaması: Hedef Kimdi?

Malazgirt’ten Söğüt’e: Anadolu’nun Tapusu ve Osmanlı İmparatorluğu’nun Doğuşu

Tek başına bir ümmet: Hz. İbrahim (AS)

FİKRİYAT GÜNDEM

İngiliz Aktivist Ruth Herbert, Filistin İçin Yürüdü: "İnsanlığımız Filistin ile Sınanıyor"

Semender nesiller

Tarihimizde unutulmayan uçak kazaları

Jew York tarihe karışıyor