Edebiyatımızın kedisever yazar ve şairleri

Aynı devrin önemli yazarlarından Samipaşazâde Sezâi'nin ise Kediler adlı modern bir hikayesi vardır.

Servet-i Fünun deyince aklımıza ilk gelen Tevfik Fikret'in Zerrişte adlı kedisi için yazdığı şiirdir.

Nurullah Ataç, bir yazısında bir yazısında Fikret'le alay eder. "Zerrişte diye kedi adı mı olurmuş? 'Gel pisi pisi, Zerrişte!'demek gülünç değil mi? Ama Fikret herhalde 'Gel pisi pisi' demeyi de bayağı bulur, belki de 'Oh! Şitab et, Zerrişte!' diye çağırırdı." Fikret'in çocuklar için yazdığı Şermin'deki Rengin biraz daha kediye benzer.

Sıradan sokak kedilerini yazmak da Hüseyin Rahmi ve Ahmed Rasim gibi yazarlara düşmüştür. Hüseyin Rahmi'nin Kuyruklu Yıldız Altında Bir İzdivaç'ında ise, Emeti Hanım, komşularıyla yakında dünyaya çarpacağı söylenen Halley kuyruklu yıldızı hakkında dedikodu ederken üzerine bastığı küfr çöker. Bu arada, o küfede çırpınırken kediler taşlığa sahanlarla soğusun diye dizilmiş yemekleri siler süpürürler: "Ne olacak, aygır gibi kediler bütün yemeklerimi yediler. Kuyruksuzun ağzı, burnu bıyıkları bütün sütlaç içinde idi. Bizim soysuz Ceylan da yabancı kedileri dövüp evden kovacağına onlarla birlik oldu. Tıka basa karnını doyurdu. Bakınız incir ağacı çıktı, yalanıp duruyor, tımarsız yezid..."

Ahmet Rasim, bir Ramazan sohbetinde eski hayatımızda kedinin yerini ve kedisever insan tiplerini ve hırsız kedilerin marifetlerini çok güzel anlatmıştır.

Tanburi Cemil Bey,neşeli olduğu zamanlarda bahçeye çıkıp bir yandan kedilerle ilgilenirken bir yandan da oğlu Mesut Cemil'e kedicilik dersleri verir, ölen kedilerinin hikayelerini anlatırmış. Cemil Bey'in çok sevdiği, adı da Tekir olan iri bir tekiri varmış; "Hop Tekir!" diye seslenince sıçrayıp tavanda asılı duran bir meşin topa tırnaklarıyla tutunur, "İn!" emrini alıncaya kadar öyle kalırmış.