Müslümanlar Bizans ordusunu nasıl bozguna uğrattı?

Hz. Ebû Bekir'in gönderdiği ordular karşısında yenilgiye uğrayarak Suriye ve Filistin'deki egemenliğinin sarsıldığını gören Bizans İmparatoru Herakleios, Müslümanları ele geçirdikleri yerlerden söküp atmak amacıyla büyük bir ordu hazırlayarak Ürdün'ün doğusuna açılan ve aynı adı taşıyan nehrin kenarındaki Yermük vadisine sevk etti. Ordunun başkumandanlığını Theodoros Trithurios'a (Sakellarios), yardımcı kumandanlığı Vâhân'a verdi, kendisi Antakya'da kalmayı tercih etti. Orduda Gassânî emîrlerinden Cebele b. Eyhem'in komutasında Kudâa, Gassân ve diğer bazı Suriyeli Hristiyan Araplarla Ermeniler de yer alıyordu. İbn İshak, Bizans ordusundaki asker sayısını 100 bin olarak kaydeder. Diğer bazı kaynaklarda 120, 200, hatta 400 bin gibi abartılı rakamlar görülür. De Goeje, Bizans kaynaklarına dayanarak 80 bin rakamını verir. Bizans ordusunun sayısını çok daha az gösteren araştırmacılar da vardır. Bizanslıların hazırlıklarından haberdar olan Suriye orduları başkumandanı Ebû Ubeyde bin Cerrâh, gayrimüslim halkı himaye edemeyecekleri için toplanan cizyenin iadesinden sonra Humus ve Dımaşk'taki kuvvetlerin geri çekilmesine, bölgedeki diğer kuvvetlerle birleşerek Yermük vadisine hareket edilmesine karar verdi. 25 bini aşkın orduda 100'ü Bedir gazisi 1000 kadar sahâbî bulunuyordu. Bunların arasında Esmâ bint Ebû Bekir es-Sıddîk, Ümmü Habîbe bint Âs, Havle bint Sa'lebe el-Ensâriyye gibi kadın sahâbîler de vardı. Hâlid bin Velîd, Ebû Ubeyde ve diğer kumandanlarla istişare ettikten sonra Arapların daha önce bilmedikleri bir savaş nizamını (bölük ve tabur sistemi) ilk defa bu muharebede uygulamaya karar verdi. Kalabalık Bizans ordusunun küçük birliklere ayrıldığını görünce o da ordusunu 38 küçük bölüğe ayırıp her birinin başına bir kumandan tayin etti, böylece ordunun bir arada bulunma tehlikesini önlemek istedi. Destek ve emniyet için Saîd bin Zeyd kumandasındaki bir bölüğü ordunun arka tarafına yerleştirdi. Kumanda ettiği süvari birliğini iki kısma ayırarak birinin başına kendisi geçti, diğerininkine de Kays bin Hübeyre'yi getirdi. Birliklerden birini sağ, diğerini sol tarafta ordunun arkasına gizleyip yerleştirerek savaş nizamına soktu; muharebenin gelişmesine göre bunların harekete geçmesini sağlayacak tedbirleri aldı. 636 yılı yaz sıcağında iki ordu üç ay kadar bekledi. Ardından Yermük Muharebesi, Bizans'ın çok şiddetli bir saldırısıyla başladı ve Bizans birlikleri İslam ordugâhına kadar ilerlemeyi başardı. Savaşa hazırlık yapıldığı sırada İslam ordusuna katılan Lahm ve Cüzâm kabilelerine mensup bazı askerler savaşın en şiddetli anında kaçmaya ve yakında bulunan köylere sığınmaya başladı. Bu arada Müslüman askerlerden de savaş meydanını terk edip kaçanlar oldu. Bu da İslam ordusunu zor durumda bıraktı. Hâlid bin Velîd hemen gerekli tedbirleri aldı. Bir yandan İslam ordusunun gerisinde bulunan savaşçı kadınlara kaçanları öldürme emrini verirken bir yandan da savaşın kaderini değiştirecek olan süvarilerin hücuma geçecekleri vakti kolluyordu. Bizans ordusunun ilk saldırılarını karşılayan Hâlid bin Velîd süvarilerine Bizans süvari birlikleriyle piyadelerin arasındaki boşluğa doğru hücum emri verdi ve iki birlik arasındaki irtibatı kopardı. Sonuçta çok şiddetli bir savaşın ardından Müslümanlar kendilerinden çok kalabalık olan Bizans ordusunu bozguna uğratmayı başardılar. Böylece askerî dehasını ortaya koyan Hâlid bin Velîd, Resûl-i Ekrem'in kendisine verdiği 'Seyfullah' unvanı yanına bir de Suriye fâtihi unvanını kazandı. 12 Receb 15 (20 Ağustos 636) tarihinde cereyan eden savaşta Bizans ordusu ağır bir yenilgiye uğradı; başkumandan Theodoros ve çok sayıda asker öldürüldü, sağ kalanlar Filistin, Antakya, Halep, el-Cezîre ve İrmîniye taraflarına kaçtı. İslam ordularıyla mücadeleyi önce Humus'ta, ardından Antakya'da cephe gerisinden yönetmiş olan İmparator Herakleios bölgede Bizans varlığını sona erdiren bu savaştan sonra Antakya'dan ayrıldı. Urfa'da ve Samsat'ta dağılan ordusunu toparlamaya çalıştıysa da başarı sağlayamadı. İyâz bin Ganm'ın cizye karşılığı ele geçirdiğini öğrendiği Malatya'yı yolladığı askerlerle yaktırdıktan sonra Eylül 636'da İstanbul'a döndü. Müslümanlar daha önce ellerinden çıkmış bulunan Dımaşk ve Humus'a gayrimüslim yerli halkın sevgi gösterileriyle girdiler. Bizans'a ait Antakya, Halep, Kudüs, Kaysâriye, Urfa dâhil el-Cezîre bölgesi şehirleri yanında İrmîniye'yi de ele geçirdiler. Ardından Mısır'ın fethine yöneldiler. Yermük Savaşı'nın tarihi hakkında ihtilâf vardır. Bunun en önemli sebebi Taberî'nin râvilerinden Seyf bin Ömer'in savaş tarihini 13 (634) yılı olarak göstermesi, 15 (636) yılında ise Ecnâdeyn Savaşı'nın meydana geldiğini nakletmesidir. İbn İshak, Vâkıdî, Halîfe b. Hayyât ve Medâinî ise 15 tarihini vermişlerdir. İbn Asâkir, eserinde 15 yılına ait çeşitli râvilerin haberlerini zikrettikten sonra bunların Yermük Savaşı'yla ilgili olduğunu vurgular; bununla birlikte Seyf'in nakline de yer verir. Birçok araştırmacı 15 tarihini tercih etmiştir. Çağdaş sayılabilecek bir Süryânî kaynağı Yermük Savaşı'nın tarihini Selevkoslar takvimine göre 20 Ağustos 947, milâdî 20 Ağustos 636 ve hicrî 12 Receb 15 olarak kaydetmektedir.

Müslümanlar Bizans ordusunu nasıl bozguna uğrattı?

MÜSLÜMANLARIN FETHETTİKLERİ YERLERİ ALMAK İSTİYORDU