Artık bütün dünya Filistin’in yanında!
Şu sıralar Türkiye'de Sumud kavramına dair bir karışıklık yaşanıyor. Aslında bu kavramın özünü, direnişin vakarını öne çıkarmamız gerekirken, kimi çevreler bunu bir şova dönüştüğü iddiasıyla küçümsemeye başladı. Hatta "kadınlar neden oraya gitti" gibi yüzeysel eleştiriler de gündemde. Biz ise bu söylemlerin üstünü çizip, Sumud'un özündeki direnci, sabrı ve imanı Sumud Filosu katılımcılarından Zeynep Dilek Tekocak ve Semanur Sönmez Yaman ile konuştuk.
Özge Özkul: Son filo katılımcılarının da Türkiye'ye geldiğini biliyoruz. Bununla ilgili duygu ve düşüncelerinizi almak isterim. Belki oradakilerle bir iletişiminiz olmuştur; onlarla ilgili kısa görüşlerinizi paylaşır mısınız?
Semanur Sönmez Yaman: Arkadaşlar döndüler, Elhamdülillah. Gerçekten biz döndük ama kalbimiz, aklımız onlarda kalmıştı. "Bizden sonra kalanlara daha çok zarar verirler mi, nasıl dayanacaklar?" diye endişe ettik. Birinin açlık grevi yaptığını biliyorduk ne olacak ne olmayacak diye çok düşündük. Elhamdülillah, onlar da sağ salim döndüler. O yüzden birincisi mutluyuz. Geride kimseyi bırakmadık, elhamdülillah.
Orada iletişim kurma imkânımız yoktu. Sadece koğuşlarda, biri götürülürken diğeri görüp uzaktan bağırabiliyordu; bazen de boşluğa sesleniyorduk. Mesela Sena Polat'ı çok merak ettim. Üç gün boyunca göremedim. "Acaba burada değil mi?" diye koğuşta sesimizin çıktığı kadar bağırarak birbirimize sesleniyor, birbirimizden haberdar olmaya çalışıyorduk. Onun dışında maalesef bir iletişim sistemimiz yoktu.