Cennetin müjdesi kız evlat

Bir Kızılderili kabile reisinin söylediği gibi biz bu dünyayı atalarımızdan bir miras değil, çocuklarımızdan ödünç aldık. Bir insanın hayatta sahip olabileceği en kıymetli varlığıdır çocuklar. Yüce Allah, insanlara rehber olması için gönderdiği kitabında bu gerçeğe dikkat çekmiş, evlatların önemi üzerinde durmuş, onların hayatın süsü ve saadeti olduğunu bildirmiştir. Yüce Allah'ın gönderdiği peygamberler ve onlara tabi olanlarla bazı bilge kişiler, kız çocuklarına karşı süregelen olumsuz tutumu değiştirme mücadelesi verdiler. Kadınların haklarını korumak için başlatılan bu mücadele farklı isimler altında değişik şekillerde bugüne kadar geldi. Hz. Peygamber, iyi muamele etme konusunda kızları önceler. Hatta o, bir kimsenin iki veya üç kız çocuğunu yetiştirmesi ve onlara iyi muamele etmesi halinde kendisi ile cennette komşu olacağı müjdesini verir. Hz. Peygamber'in kız çocukları ile ilgili tavsiye ve telkinleri sadece anne ve babaya yönelik değil, tüm Müslümanları kapsar mahiyettedir. Yani o, ümmetine kendi kızlarına iyi muamele etmelerini tavsiye ettiği gibi başkalarının kız çocuklarına da iyi muamele etmelerini tavsiye etmiştir. İslamiyet'in zuhuru ile birlikte, kız çocuklarını değersiz, hor ve hakir gören cahiliye anlayışı şiddetle kınanıp onlara şefkat ve merhametle muamele edilmesi telkin ve tavsiye edildi. Hz. Peygamber'in bu konudaki uygulamaları ise söz konusu tavsiye ve telkinlerin nasıl pratize edileceğini ortaya koyan canlı örnekler oldu. Cahiliye Dönemi'ndeki anlayışın tam aksine İslâm dini kız çocuklarına karşı şefkat ve merhametli olunmasını tavsiye eder. Hz. Peygamber bırakın diri diri gömülmesine, kız çocuklarının en küçük bir haksızlığa uğrayıp aşağılanmasınamüsaade etmedi. Onlara en iyi şekilde muamele edilmesini tavsiye eder. Kız çocuklarının statüsünü artırmaya yönelik bu nebevi telkinler ve tavsiyeler etkili olmuş, Müslüman toplumlarda kız çocuğu algısı müspet yönde önemli değişiklikler gösterdi. Ancak kız çocuklarına yönelik bu değişim İslam toplumlarında hiçbir zaman sünnette bildirilen düzeye ulaşamadı. Hatta zaman zaman Hz. Peygamber'in bu konudaki öğütleri unutulup kız çocuklarını hakir görme anlayışı devam edildi. Peygamber her fırsatta ashabına kendi kız çocuklarına yahut kimsesiz kız çocuklarına bakmalarını, onları erkek çocuklardan ayırmamalarını tavsiye etmiştir. Bir sahabe kendi kızı veya başka birinin kızına iyilik yapmış ise Allah'ın elçisi o sahabeye iltifatta bulunup onu cennetle müjdeledi. Cahiliye dönemindeki 'soyu erkek evlat sürdürür' anlayışının aksine dört kız babası olan Hz. Peygamber'in soyu kızları ile devam etmiştir. Hz. Peygamber'in kızlarından Hz. Fâtıma babasının odasına girdiğinde Hz. Peygamber'in onu ayakta karşıladığı, selamını alıp onu öptüğü ve yerine oturttuğu, babası da Fâtıma'yı ziyaret ettiğinde Fâtıma'nın aynı davranışı sergilediği nakledilir. Peygamber kızlarına gösterdiği sevgiyi kız torunlarına da gösterirdi. Hz. Zeynep, Medine'ye taşınınca Ümâme isimli kızı ile birlikte Hz. Peygamber'in evine yerleşti. Hz. Peygamber, kızı ve küçük yaştaki torunu Ümâme'nin Medine'ye göç etmelerine çok sevindi ve onlarla zaman geçirmeye başladı. Torunu Ümâme ile birlikte toplumun içine çıkıp mescide giderek namaz kıldı. Bir rivayete göre Hz. Peygamber, Ümâme kucağında olduğu halde ashabına namaz bile kıldırdı. Secdeye varırken Ümâme'yi yere bıraktığı, kıyama kalkınca onu tekrar kucağına alarak namaza devam ettiği rivayet edilir. Yani Hz. Peygamber namaz gibi önemli bir ibadet esnasında, bir kız çocuğunu kucağında taşıyarak toplumun bu konudaki algısını müspet yönde değiştirmek ister. 1959 yılında Birleşmiş Milletlerce Çocuk Hakları Beyannamesi yayınlandı. Fakat beyannamenin Batılılar tarafından ortaya konmuş olması sebebiyle, meselenin İslam tarihinde ihmal edildiğine dair zihinde yanlış bir kanaat oluşmamalı. Çocuk hakları, İslam'da, tarih olarak Kur'an ve hadisle başlar. Hatta insanlığın gündemine 'çocuk hakları' mefhumunu müstakil bir konu olarak İslam getirdi. Bizzat Resulullah'ın hadislerinde 'çocuğun hakkı' diye başlayan ve bir kısım meseleleri beyan eden açık naslar vardır. Keza, Kur'an-ı Kerim'de de 'hak' olarak yorumlanabilecek çocuklarla ilgili birçok ayetler mevcut. Osmanlı'da kız çocuklarının eğitimine oldukça önem verirdi. Çocuklar, 5-7 yaş arası merasimle okula alınır, ilk yıllar karma sınıflarda okunur, çocukların gelişimine göre kız-erkek ayrılırdı. Aynı zamanda kızlar aile içi eğitimine tabii tutulur, özel hocalardan ders alırlardı. Kızlar önce 'sıbyan mektepleri'ne alınır oradan 'rüşdiye'ye (ortaöğretim), 'inas rüşdiyeleri'ne (kız lisesi), 'kız idadîleri'ne, 'inas darülfünunu'na, (kız üniversitesi) geçerdi. Meslekî eğitimde ise 'Kız Sanayi Mektepleri', 'Ana Mektebi', 'Ebe Mektebi', 'İnas Sanayi-i Nefise Mektebi' (Kız Sanat Okulu) de vardı. Sultan II. Abdülhamid döneminde hummalı bir biçimde başlayarak gelişen eğitime, savaş dönemlerinde bile ara verilmemişti. İşte bu da Osmanlı'nın kızların eğitimine verdiği önemi gösterir. Osmanlı'da yetimlerin haklarını koruma konusunda önemli bir titizlik gösterirdi. İmparatorluk onların barınma ve yemek ihtiyaçlarının yanında eğitimleri ile de ilgilenmiş, hatta bu durum devletin en temel meselelerinden biri haline gelmişti. Yetim ve öksüz çocuklara, sevgi dolu bir ortam hazırlamak, eğitimleriyle ilgilenmek, güzel ahlâk ve davranışlar kazandırmak, toplumun maddî-manevî sorumlulukları arasında görülmüştü. Bu doğrultuda, devlet desteğiyle açılan bir kurum olan dârüleytâmlarda çocukların ve gençlerin emniyet, güvenme, dayanma, korunma, sığınma, kabul görme, sayılma ve sevilme gibi temel duygusal ihtiyaçları büyük oranda karşılanmaya çalışılmıştı. İlme daima önem veren bir medeniyetin mirasçıları olarak, birçok eğitim kurumunun temeli Osmanlı döneminde oluşturuldu. En büyük yeniliklerden biri de, kız çocuklarının eğitimi için kız mekteplerinin açılması ve hemen ardından bir ihtiyaç haline gelen 'Dârülmuallimât' adlı kız öğretmen okullarıydı. Bu okulların kuruluş amacı, Osmanlı maarifini düzene koymayı hedefleyen 1869 tarihli Maârif-i Umûmiyye Nizamnâmesi'de kız sıbyan ve rüşdiye mekteplerine kadın öğretmen yetiştirmek olarak belirtilmişti. Nizamnâmeye göre, sıbyan ve rüşdiye bölümlerinden meydana gelen dârülmuallimâtlar, sıbyan bölümünde iki yıl, rüşdiye bölümünde üç yıl eğitim göreceklerdi ve öğrenci sayısı elli olarak belirlenmişti. Bu öğrenciler, mecburi hizmet karşılığında ayda 30-50 kuruş arasında harçlık alacaklardı. nesli yetiştirecek en büyük güç sahipleridir. Fakat günümüzde savaş bölgelerindeki kızların yaşadığı travmalarla bu güçler yok oluyor. Savaşın en büyük mağdurlarından olan kız çocukları küçük yaşta büyük acılarla karşılaşıyor. Avrupa görmezden gelse de dünyanın gözü önünde bu çocuklar yaşamaya devam ediyor. Dünyanın her yerinde savaşın en büyük mağdurları olan çocuklar hijyen, eğitim ve gelecek gibi çağdaş kavramlardan yoksun bir şekilde kendilerine dayatılan çadır hayatında yaşama tutunmaya çalışıyor. Suriye, Irak, Yemen, Libya ve Sudan'da okul çağındakilerin yaklaşık yüzde 40'ına denk gelen yaklaşık 13,7 milyon çocuk eğitimden mahrum. UNICEF raporuna göre 2014 yılında Suriye, Irak, Libya, Filistin, Sudan ve Yemen'de 214 okula saldırı düzenlendi. Suriye'de de 2011 yılı Mart ayından bu yana her 4 okuldan biri kapandı ve 2 milyondan fazla çocuk eğitimden yoksun bırakıldı. İç savaşın en acımasız yüzüne tanıklık eden Suriye'nin İdlib kentindeki 1 milyondan fazla çocuk, savaşın yol açtığı yoksulluk, güvenlik sorunları ve eğitim imkânlarının yetersizliği gibi sorunlarla mücadele ediyor. 'Kim kızları ile imtihan edilir de onlara karşı güzel davranışlar sergilerse o kızlar onunla cehennem arasında perde olur.'

Cennetin müjdesi kız evlat

BU DÜNYAYI ÇOCUKLARDAN ÖDÜNÇ ALDIK