Yoksul ve umutsuz insanların hikayesi İnsancıklar'dan hüzün dolu alıntılar

'Anıların güzel olanları da, kederli olanları da insanı hep hüzünlendirir.' Dostoyevski'nin ilk romanı olan İnsancıklar yayımlandığında büyük övgüyle karşılanmış, edebi bir dehanın habercisi olarak görülmüştü.İnsancıklar, St. Petersburg'da bir devlet dairesinde çalışan orta yaşlı ve alçak gönüllü kâtip Makar Devuşkin ile uzaktan akrabası, yirmili yaşlarının başında genç bir kadın olan Varvara Dobroselova arasındaki mektuplaşmalardan oluşan bir eserdir. Dostoyevski'nin henüz 24 yaşındayken kaleme aldığı; yoksulluk, dostluk ve sanat sevgisi gibi temalarla örülü bu roman, dönemin eleştirmenlerince adeta göklere çıkarılarak yazarın edebiyat çevrelerine bir yıldız gibi girmesini sağlamış ve çok parlak bir 'toplumsal roman' olarak nitelendirilmişti. Kitabı incelemek ve satın almak için tıklayın. 'Sizi gökteki kuşla, insanları eğlendirmek ve doğayı güzelleştirmek için yaratılmış kuşla kıyasladım. Hep şunu düşündüm, Varenka, biz insanlar, kaygı ve telaş içinde yaşayan biz insanlar, gökteki kuşların kaygısız ve masum mutluluğunu da kıskanmalıyız.' 'Cancağızım, biliyor musunuz, çay içmemek ayıp oluyor; burada herkesin durumu iyi, o yüzden de ayıp oluyor. Başkaları yüzünden onu da içiyorum Varenka, görüntü olsun, hava olsun diye; yoksa benim için fark etmez, tiryakisi değilim.' 'Hatıralar mutlu olsun, kederli olsun, hep acı verir; en azından benim için öyle; ama bu acı tatlı bir acı. Ve kalp ağırlaştığı, daraldığı, sıkıldığı, kederli olduğu zaman, o zaman hatıralar onu tıpkı sıcak bir günün ardından gelen rutubetli bir gecede çiy damlalarının zavallı, kurumuş, gündüz vakti sıcaktan kavrulmuş çiçeği canlandırması gibi aydınlatıp canlandırır.' 'Dün o kadar hüzünlü olduğum için bana kızmayın; çok iyiydim, çok rahattım, ama en iyi anlarımda bile, ben hep hüzünlenirim. Ağlamış olmamın da hiç önemi yok; ben bile bilmiyorum neden ağladığımı.' 'Onun akşam toplantılarına da katıldım. Biz tütün içiyoruz, o da bize okuyor, beş saat boyunca okuyor, öylece dinliyoruz. Edebiyat değil, tam bir ziyafet! Öyle çekici ki, renkler, sadece renkler; her sayfadan buket buket derleyebilir insan! Öyle nazik, iyi kalpli, kibar ki kendisi. Fakat onun karşısında ben neyim? Hiç. O şöhret sahibi bir insan, ya ben? Sadece-hayata gelmişim; ama o benimle konuşmaya lütfediyor.' 'Düşmanlarım, kötü dillilerin hepsi ne der paltosuz gidersem? Zaten insan paltoyla geziyor, çizme giyiyorsa ne yazık ki hep başkaları için yapıyor bunu.' 'Çizmeler de bir saçmalık! Yunan bilgeler de çizmesiz gezerdi, o zaman bizim kardeşimiz niye böyle değersiz meselelerle uğraşıyor?' 'Af dilemek istiyordum, ama yapamadım, kaçayım dedim, denemeye bile cesaret edemedim ve o sırada… O sırada, olan oldu, şimdi bile utançtan kalemi elimde zar zor tutuyorum. Benim düğmem -Şeytan alsın onu- bir iplik ucunda duran düğmem… Birdenbire koptu, şekeri, sıçradı (anlaşılan kazara çarpmıştım ona), çınladı, yuvarlandı ve doğruca, öyle doğruca, lanetli düğme, Majesteleri'nin ayaklarının dibine gitti ve bütün açıklamam, bütün özürüm, bütün yanıtım, Majesteleri'ne söylemeye hazırlandığım her şey buydu! Sonuçları korkunç oldu!' 'Hep aynı mürekkep lekeleri, hep aynı masa ve evraklar, ben bile aynıydım. Nasıl böyle kalabilmişti her şey?' 'Gözyaşları acıya yardımcı olmaz.' 'Benim dostluğum, benim seven kalbim onun için önemsizmiş gibi geldi. O eğitimliydi bense aptallıkla yanıyordum ve hiçbir şey bilmiyordum hiçbir şey okumamıştım, bir tek kitap bile… Kitaplarla dolup taşan raflara kıskançlıkla baktım. Beni bir hoşnutsuzluk bir sıkıntı bir çılgınlık kapladı. Onun bütün kitaplarını tek tek, olabildiğince çabuk okumayı istedim ve buna karar verdim. Bilmiyordum, belki de onun bildiği her şeyi öğrenince onun dostluğuna layık olacağıma inandım.' 'İnsan yaşayıp gidiyor ama hemen yanında böyle bir kitabın varlığını, bütün hayatının içine ilmek ilmek işlendiği bir kitabın varlığını bilmiyor. Daha önce hiç fark etmediğim şey, işte burada, daha kitabı okumaya başlar başlamaz karşısına çıkıyor insanın, yavaş yavaş hatırlıyor, düşünüyor, anlıyor insan.' 'Kim bilir kaç Samson Vırin dolaşıyor aramızda, yaralı yüreğiyle!' 'Saçlarımı ağartıncaya dek yaşadım; işlediğim büyük bir günah biliyorum. Elbette kimin küçük günahları yoktur? Herkes günahkâr, hatta siz bile günahkârsınız canım!' 'Bazen saklanır insan, saklanır. Yakalanmamak için gizlenir, burnunun ucunu bile göstermeye korkar; yerini belli etmez, çünkü ön yargı kol geziyordur. Çünkü yeryüzünde başka bir şey kalmamış gibi.' 'Mutsuzluk bulaşıcı bir hastalıktır. Mutsuzlar, zavallılar, daha mutsuz zavallı olmamak için birbirlerinden uzak durmalıdırlar' 'Sizi sevdiğimden ve sizi sevmenin hiç de mantıksız bir şey olmadığından bahsediyorum. Siz sadece düşündüklerinizi söylüyorsunuz, bense kalbinizde hiç de öyle geçmediğine inanıyorum.' 'Biliyorlar ki; bir beyefendi restorana girer ve kendi kendine şöyle der: 'Bugün ne yesem?' Ben saute popillote yiyeceğim, ama aynı esnada zavallı adam günü yağsız lapayla geçirecektir. İyi de ona ne benim yağsız lapa yememden? Böyle insanlar vardır Varenka, vardır. Sırf bunu düşünürler.' 'Sizden önce tek başımaydım ve yeryüzünde uyuyor, yaşamıyordum sanki.' 'Neden her şey böyle oluyor, iyi bir insan karanlıkta kalıyor, başkasına mutluluk kendiliğinden geliyor?' 'İnsan paltoyu –belki çizmeyi bile– başkaları için giyer.' 'Ne kadar garip bir zamanlar bize kötü gelen, bizi kızdıran olaylar bile birer anıya dönüşünce bütün kötülüğünü kaybediyor.' 'Bugün can sıkıntısı ve hüzünden başka bir şey hissetmiyorum. Böyle bir gün işte. Hoşça kalın.' Her şeyi çok fazla ciddiye alıyorsunuz, bu yüzden de çok mutsuz oluyorsunuz. İnsan kendi başına yaşayıp gidiyor da, yanı başında duran kitapta kendi hayatının tıpatıp anlatıldığından haberi olmuyor. 'Nasıl oldu bilmem ama gururum mutsuzluğuma karıştı.' 'Her şeyden çok aşırı etkileniyor kalbiniz; bu yüzden hep mutsuz bir insan oluyorsunuz.' 'Unutmayın ki, yoksulluk hiçbir zaman ayıp değildir.' 'İçim hüzün dolu, ancak ağlayınca rahatlayabiliyorum...' 'Diğer insanların kederini de üstlenirseniz, hayatınızı ağır bir yük haline getirirsiniz.' 'Neden her şey böyle oluyor, iyi bir insan karanlıkta kalıyor, bir başkasınaysa mutluluk kendiliğinden geliyor?' 'İnsanlar seni çözemedikleri zaman, ön yargılarını kullanır.' 'İnsan kendisine olan saygısını, onurunu ve güvenini yitirdiği an işi bitmiş demektir. Alabildiğine bir baş aşağı düşüş yaşar.'