Muhammed Esed’den 20 alıntı ile Mekke’ye Giden Yol

İnsanların önünde eğilmeyi gerekli bulmayız, insan yalnız Allah'ın önünde eğilmelidir. Bir çukurda su hareket etmeden durursa, kokuşur, bataklığa döner; ama kımıldar ve akarsa arınır, berraklaşır; öyleyse insan da gezerek arınır. Akıl tek başına manevî gerçeklere varamaz; çünkü o, maddî amaçlara çok fazla kaptırmıştır kendini; böyle bir gafletten bizi ancak iman, yalnızca iman kurtarabilir. Hayatımızın nasıl karışık ve mutsuz olduğunu görüyordum; 'toplum' ve 'ulus' konusunda yapılan bütün o tiz sesli, isterik vurgulamalara rağmen, insanla insan arasında ne kadar güçsüz bir bağ bulunduğunu; içgüdülerimizden, sezgilerimizden ne kadar uzaklaştığımızı; ruhlarımızın nasıl daralıp, yoksullaştığını görüyordum. Nereye giderse gitsin, insan kaderini boynunda taşımıyor mu? Maddi ilerleme, ruhsal tutumumuzun yeniden yönlendirilmesiyle, mutlak değerlere yönelmiş yeni bir inançla el ele yürümedikçe, insan mutluluğunun sınırlarını genişletmek olduğu iddia edilen amacında asla başarıya ulaşamayacaktır. Yoksuldurlar, hemen hiçbir şeyleri yoktur, hiçbir şey bilmezler, ama kalpleri imanla doludur. Sen, bir dünyayı başka bir dünyayla değiştirmek üzere yola çıktın; gerçekte hiçbir zaman sahip olmadığın, benimsemediğin eski bir dünyadan vazgeçmekle sen, kendin için yepyeni bir dünyayı seçmiş oldun. Batının gözünde dünyanın ve çeşitli dünya kültürlerinin tarihi, son tahlilde, batı tarihinin genişletilmiş bir kopyasından başka bir şey değildir. O halde insanın problemi, tensel arzularını nasıl bastıracağı değil, daha çok onları, hayatın dopdolu ve doğru bir yolda seyretmesini sağlayacak biçimde ruhun istek ve ihtiyaçlarına göre nasıl yönlendireceği endişesinde yatmaktadır. İbadetler tutarlı bir İslami aksiyonun hepsi değil, sadece birer parçasıdır. Ama ayrılmaz parçasıdır. Filistin hakkında okuduklarımın çoğu Siyonistler tarafından yazılmış kitaplardı ve Siyonistler de doğal olarak, kendi renkleriyle boyuyorlardı tabloyu. Nesnel gerçek ne olursa olsun âlem her birimizde, sadece zihinlerimizde yansıyan biçimiyle ve ancak belli ölçüde kendini açığa vuruyor ve dolayısıyla her birimiz 'realiteyi' yalnızca kendi özgül varoluş deneyimimiz çerçevesinde algılayabiliyoruz. Kahvenin kahve olması için 'aşk gibi değil, ölüm gibi acı olması' gerekir. Batılının dünyası, tarihsi bir dünyadır; bitmez tükenmez olaylar, olgular, devrimler ve yıkımlar dünyası. Sükûn ve sürekliliğin yeri yoktur bu dünyada; zaman kendisine her zaman şüpheyle bakılan bir düşmandır ve şimdiki zaman bir ebedîlik tınısı taşımamaktadır orada. İslam, sözcüğün genel geçer anlamıyla bir 'din' olmaktan çok bir hayat tarzı, bir yaşama yöntemiydi. Çöl, çıplak ve açıktır; hiçbir uzlaşma tanımaz; kuruntuları için birer kılıf olarak kullanabileceği tatlı fantezilerin hepsini silip süpürür insan kalbinden ve onu, görünmeyen, biçimlere sığmayan bir Mutlak'a kendini teslim edebilecek ölçüde artırıp, özgürleştirir. O Mutlak ki uzak olan her şeyden daha uzak, yakın olan her şeyden de daha yakındır insana. Benim Müslüman oluşum, Müslümanlar arasında uzun yıllar yaşamış olmamdan ileri gelmiyordu; tersine İslam'ı benimsediğim için Müslümanlar arasında yaşamayı seçtim ben. Müslümanlar değildi İslam'ı yücelten, büyük kılan; tersine İslam'dı Müslümanları yücelten. Ama ne zaman ki, İslam onlar için bilinçle izlenen bir hayat programı olmaktan çıkıp da bir alışkanlık haline geldi, işte o zaman uygarlıklarının temelinde yatan yaratıcı dinamizm de yok olup yerini uyuşukluğa, kısırlığa ve kültürel yozlaşmaya bıraktı. Batı'nın ayartıcı çehresi karşısında Doğunun artık kolay kolay kayıtsız kalamayacağı bir çağda yaşıyoruz.