Hafız-ı Şirazi kimdir?

Şîraz'da dünyaya gelen Hafız-ı Şirazi'nin 1317 ila 1326 arasında doğduğu sanılmaktadır. Büyük şöhretine rağmen hayatı hakkında pek az bilgi vardır. İyi bir öğrenim gördüğüne ve 'Hâce' unvanını kullandığına göre seçkin bir aileye mensup olmalıdır. Adının Kemâleddin veya Bahâeddin olduğu sanılan babasının İsfahan'daki Kûhpâye'den, Tuyseran'dan veya Hemedan'dan Şîraz'a geldiği rivayet edilir. Hafız-ı Şirazi, babası öldüğünde kardeşlerinin en küçüğü olmasına rağmen ekonomik durumu bozulan ailesini geçindirmek için bir süre fırında çalışmış, bu sırada okumaya karşı büyük ilgi duymuştur. Hâfız'ın iyi bir öğrenim gördüğü okuduğu kitaplardan anlaşılır. Zemahşerî'nin el-Keşşâf'ını, Sekkâkî'nin Miftâḥu'l-ʿulûm'unu, Mutarrizî'nin el-Miṣbâḥ'ını, Urmevî'nin Mefâtîḥu'l-envâr'ını, Adudüddin el-Îcî'nin el-Mevâḳıf'ını okuyup öğrenmenin o dönemde ancak seçkin ailelerin çocuklarına nasip olduğu bilinen bir husustur. Hocaları arasında Kıvâmüddin Ebü'l-Bekā b. Mahmûd-i İsfahânî-yi Şîrâzî gibi tanınmış kıraat ve fıkıh âlimleri vardır. Öğrenimi sırasında Kur'ân-ı Kerîm'i ezberlediği için 'Hâfız' lakabını almıştır. Dinî ilimlerin yanı sıra başta Arap edebiyatı olmak üzere çok iyi bir edebiyat kültürü de aldığı şiirlerinden anlaşılır. Bunun dışında eserlerinde, döneminin mûsikisi ve çeşitli sanatları hakkında bilgi edindiğine ve iyi satranç oynadığına dair bilgilere de rastlanır. Büyük bir ihtimalle daha öğrenciliği sırasında şair olarak tanınmaya başlayan Hâfız, 1303-1357 yıllarında Şîraz'da hüküm süren İncû hânedanının son hükümdarı Ebû İshak'a intisap etti ve yine muhtemelen kendisine divanda maaş bağlandı. Hâfız, şiiri ve içkiyi çok sevdiği bilinen Ebû İshak'ın ve ona saltanatını sağlayan ayyâr*ların etkisi altında kaldı. 'Rind' de denilen bu kalendermeşrep insanların hayat tarzları o dönemde sadece Hâfız'ı değil bazı âlimleri ve tasavvuf erbabını da etkilemişti; bu etkiye Şîraz'ın ünlü bağ ve bahçelerinin güzelliklerini de eklemek gerekir. Ebû İshak ve veziri Hacı Kıvâmüddin ile yakın ilişkiler içinde bulunan ve her istediğini rahatça söyleyebilen Hâfız bu dönemde büyük bir şair olarak tanınıyor, şiirleri elden ele ve hatta ülkeden ülkeye dolaşıyordu. Şöhreti Hindistan'da Bengal'e kadar ulaşmıştı. Ebû İshak'ın son zamanlarında ayak takımı ve serseri güruhu Şîraz'a tamamen hâkim olmuş, halk evlerinden dışarı çıkamaz hale gelmişti. Muzafferîler'den 'muhtesib' lakabıyla anılan Mübârizüddin bu kargaşalığı şiddet kullanarak bastırdı. Sa'dî'nin kitaplarını bile yasakladı. Bu günler Hâfız'ın da şikâyetçi olduğu bir dönemdir. Mübârizüddin'i gözlerine mil çektirerek tahttan indiren ve Ebû İshak devrine benzer bir yönetim kuran oğlu Şah Şücâ' büyük bir ihtimalle Hâfız'ı da divanda görevlendirdi. Hâfız bu dönemde, özellikle şiirlerinde birçok defa adı geçen hâmisi vezir Kıvâmüddin sayesinde müreffeh bir hayat sürüyordu. Önceleri halka Ebû İshak gibi davranan Şah Şücâ', daha sonra Kirman ulemâsının telkinleriyle babasının yolunu takip etmeye başladı; bu arada vezir Kıvâmüddin'i de öldürttü. Buna çok üzülen Hâfız Yezd'e gitmeye mecbur oldu ve hakkında kasideler yazdığı Hâce Celâleddin Turan Şah'a sığındı. Şah Şücâ' şiirlerinden ve kendisine gönderilen hediyelerden dolayı onu kıskanıyordu. Hâfız Yezd'de umduğunu bulamadığı için Şîraz'a geri döndü; Turan Şah sayesinde Şah Şücâ' ile arası düzeldi. Şah Şücâ'ın ölümünden sonra yerine geçen Zeynelâbidîn de Hâfız'a karşı iyi davrandı. Ancak onun ölümü üzerine maddî durumu bozuldu. Bir rivayete göre Timur Şîraz'ı aldıktan sonra yeni vergiler koymuş, Hâfız'a da küçük bir miktar vergi isabet etmişti. Hâfız bu miktarı da veremeyecek halde olduğu için Timur'a başvurup durumunu arzetmiş ve Timur'un, kendisinin, 'Eger an Türk-i Şîrâzî bedest âred dil-i mârâ / Behâl-i hinduyeş bahşem Semerkand ü Buhârârâ' (Eğer o Şîrazlı Türk gönlümüzü tutsak ederse yanağındaki siyah ben için Semerkant'ı ve Buhara'yı bahşederdim) beytini okuyup, 'Sevgilisinin yüzündeki bir ben için Semerkant'ı ve Buhara'yı veren insan nasıl yoksul olur?' demesi üzerine, 'Bu kadar cömert olduğumuz için bu hale düştük' cevabını vererek hükümdarın sempatisini kazanmış ve vergi ödemekten kurtulmuştur. Bir daha eski müreffeh günlerini bulamayan Hâfız 791'de (1389) veya daha kuvvetli bir ihtimalle 792 (1390) yılında Şîraz'da ölmüş ve bugün türbesinin bulunduğu Hâfızıye semtine gömülmüştür. Gazellerinin sadece birinde karısının, birinde de bir oğlunun ölümüyle ilgili ifadelere rastlanır. Kaside, rubâî ve kıtalar da yazmış olmasına rağmen Hâfız şöhrete gazelleriyle ulaşmıştır. Daha önce gazel söyleyen bütün üstatların meziyetlerini kendinde toplaması sebebiyle gazelleri Fars edebiyatında türünün en gelişmiş örnekleri sayılır. Önceki şairler gibi gazellerinde mecazi anlamlar da taşıyan aşk ve şarap meclislerini terennüm etmiş ve bazen başka şairlerin beyitlerini kendi gazellerinin arasına serpiştirmiştir. Hâfız'ın şiirlerindeki âhenk ve akıcılık yanında dilinin sade, tekellüfsüz ve veciz olması şöhretinin en önemli sebeplerinden biridir. Onun bu özellikleri tezkirelerde de ifade edilmiştir. Her türlü ilmî, ahlâkî, felsefî mazmunları ihtiva eden gazellerinde değişik vezinler kullanan Hâfız, şiirlerinde birçok edebî sanata yer vermesine rağmen mâna ve ifadeyi bu sanatlarla boğmamıştır. Arap şairlerinin divanlarıyla çok meşgul olmuş, bunun etkisiyle gazellerine ve bilhassa mülemma'larına sevgiliye hitap ederek ve ona selâm göndererek başlamıştır. Birçok şair gibi Hâfız da kendinden önceki veya dönemindeki bazı şairlerin etkisi altında kalmıştır. Bunların başında, büyük bir ihtimalle ömrünün son yıllarını Şîraz'da geçirmiş olan Hâcû-yi Kirmânî gelir. Onu yine bu dönemin şairlerinden Selmân-ı Sâvecî takip eder. Hâfız'da Hayyâm'ın etkisi de görülür. Bu şairlerin dışında Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî, Sa'dî-yi Şîrâzî ve Kemâleddîn-i İsfahânî gibi şairlerden de iktibaslarda bulunmuş, onların şiirlerine cevaplar yazmış veya onları tazmin etmiştir. Ancak ister nazîre ister iktibas şeklinde olsun yazdığı şiirlere daima kendi damgasını vurmuştur. Bilinmeyen veya görülmeyen dillere ve sırlara tercüman olduğu için kendisine 'Lisânü'l-gayb' ve 'Tercümânü'l-esrâr' lakapları da verilen Hâfız'ın divanı İran dışında Ortadoğu, Hindistan, Türkiye ve bazı Avrupa ülkelerinde de tanınmıştır. Hâfız'ı Hammer'in çevirisinden okuyan ve onun şiirlerine olağanüstü ilgi duyan Goethe, bu etki altında yazdığı, her biri Farsça başlık taşıyan on iki bölüm halinde topladığı lirik, mistik şiirlerini West-Oestlicher Divan adıyla yayımlamıştır. Hâfız divanı, Türkiye'de Mesnevî ve Gülistân'dan sonra en çok okunan Farsça metinlerin başında gelir. Hem Fars dilinin hem de belâgat konularının öğretiminde ezberletilen şiirler arasında Hâfız'ın şiirlerinin önemli yeri vardır. Hâfız'ın Türk divan şiirine de geniş ve sürekli etkisi olmuştur. Köprülü, saz şairlerinin bile Sa'dî gibi Hâfız'a da yabancı kalmadıklarını söyler. Divan edebiyatının İran tesiri altında kalmış olmasıyla ilgili tenkit ve değerlendirmeler çok defa Hâfız tesirine bağlanır. 14'üncü ve 15'inci yüzyıl divan şiirinde Hâfız'dan tercüme denilecek kadar büyük benzerlikler gösteren gazeller vardır. 19'uncu yüzyılda Abdülhak Hâmid'in tiyatrolarından Tayflar Geçidi ve İlhan'da oyun kişileri arasında Hâfız'ın hayali de yer alır. Hâfız divanına olumsuz bir bakış tarzı Mehmed Âkif'te de görülmektedir. Süleymaniye Kürsüsünde'ki vâiz, Hâfız divanının, 'Gönül incitme de keyfin neyi isterse becer' şeklinde ahlâksızlığa cevaz veren bir fetva kitabı haline geldiğinden şikâyet eder. Son olarak Yahya Kemal 'Rindlerin Ölümü' adlı şiirinde alegorik bir ifadeyle Hâfız'ın ebedîliğine işaret etmiş ve şu dizeleri kaleme almıştır: 'Hafız'ın kabri olan bahçede bir gül varmış;

Hafız-ı Şirazi kimdir?

HAFIZ-I ŞİRAZİ KİMDİR?