Bir Kırım romanı: Yurdunu Kaybeden Adam

🔸 Yurdunu kaybeden adam için hürriyetin bile bir manası kalmadığını şimdi anlıyorum. İçinde doğduğum, gülüp oynadığım yerlerde benim dilim konuşulmuyor artık. Cengiz Dağcı 🔸 Allah'ım! Beni bu milletten yarattığın için, bin şükran sana! Cengiz Dağcı 🔸 ...Türkistan'ın istiklâli, bu ümit veya hayal, kalplerimizi günden güne, saatten saate artan bir heyecanla çarptırmaya, iyilik ve fedakârlıkla doldurmaya yetiyordu. Cengiz Dağcı 🔸 Nogay bozkırları! Yüz yetmiş yıl, kıyılara inerken toprağını avuç avuç alıp titreyen dudaklarıyla öpen mazlum anaların; yerinden yurdundan atılan babaların 'Aytır da ağlarım' diyen seslerini dinlesin. Onların sesinde sen vardın toprak! Onlar seni bırakmadılar, onlar senden kaçmadılar. Onlar yalnız sana, bir de Allah'a, bütün benlikleriyle bağlanıp yaşamak istediler. Yaşayamadılar. Yaşatılmadılar... Cengiz Dağcı 🔸 Sibirya... Sibirya, ölümden beter! O biçareler bunu bilmiyorlar. Ben biliyorum, suçsuz, günahsız insanları, bellerine dipçik vura vura, evlerinden, ocaklarından karlı buzlu yollara attıklarını ben kendi gözlerimle gördüm. Ana diyecek yaşa gelmemiş çocukları Sibirya ormanlarına sürdüklerini ben kendi gözlerimle gördüm. Cengiz Dağcı 🔸 Hırsızın malını çalıp fukaraya veren hırsıza hırsız mı dersin? Cengiz Dağcı 🔸 Evet, hayatım değişti. Değişen hayatımla beraber ben de değiştim mi acaba? Cengiz Dağcı 🔸 Biz Türk'üz, vatanımız Türkiye'dir. Cengiz Dağcı 🔸 Hayatta sığınacak tek yerim varsa o da 'hatıralar'dır. Ya bir gün hatıraları yazıp bitirirsem? Cengiz Dağcı 🔸 Son fırtına, ağacı devirdi. Bizler, uçurduğu birkaç yaprak, boşlukta yolunu şaşırmış, ümitsiz ve şaşkın, meçhul bir geleceğe doğru, yalpa vurup duruyoruz. Cengiz Dağcı 🔸 Evet, hayatım değişti. Değişen hayatımla beraber ben de değiştim mi acaba? Cengiz Dağcı 🔸 Şimdi ne hayatım hayat, ne rüyam rüya! Bazen kendimi denizlerin dibinde kalmış gibi hissediyorum. Cengiz Dağcı 🔸 Gözlerimin önünde yeni bir hayat, şimdiye kadar yaşadığım hayattan bambaşka bir hayat beliriyordu. Cengiz Dağcı 🔸 Bazen kendimi denizlerin dibinde kalmış gibi hissediyorum. Dünyada bu hissi benden başka duyan var mı acaba? Cengiz Dağcı 🔸 Hakikatte, bu insanları ilk defa görüyordum. Öyleyse, beni onlara bağlayan neydi? Cengiz Dağcı 🔸 Arkamı bütün dünyaya çevirip, beni kimsenin göremeyeceği bir boşluğa dalıp gitmek istiyorum. Cengiz Dağcı 🔸 Babamın, baba yüreği, gözlerimin önünde parçalanıyordu ve ben buna, çaresiz seyirci kalıyordum. Cengiz Dağcı 🔸 İçimin sessizliği, duygusuzluğumdan ileri gelmiyordu. Cengiz Dağcı 🔸 Şehit giden bütün kahramanlarımızın yürekleri gibi, onun yüreği de, istiklal yolunda, sönmek bilmez bir meşale olarak yanacak. Cengiz Dağcı 🔸 Ölüme korkusuz, telaşsız bakan insanlar korkuyu öğrettiler bana. Cengiz Dağcı 🔸 Bütün yollar benim için kapalı, bütün ışıklar benim için kısık... Cengiz Dağcı 🔸 Bedenim, kafamın zulmüne ne zamana kadar dayanabilecek. Cengiz Dağcı 🔸 Milletime karşı işlenen günahları yalnız milletim bilir. Cengiz Dağcı 🔸 Ayrılık acı, çok acıydı. Bütün benliğimin bu toprakta kök salmış olduğunu, yalnız bu toprakta bu insanlar arasında yaşayabileceğimi şimdi, belki de ilk defa olarak anlıyor; içimin neden koptuğunu, geride neyimin kaldığını şimdi öğreniyordum. Cengiz Dağcı 🔸 Son fırtına, ağacı devirdi. Bizler, uçurduğu birkaç yaprak, boşlukta yolunu şaşırmış, ümitsiz ve şaşkın, meçhul bir geleceğe doğru, yalpa vurup duruyoruz. Cengiz Dağcı 🔸 Güzelliği gizli bir ıstırapla gölgelenmiş gibiydi. Cengiz Dağcı 🔸 Harbi kazanan milletlere, bu harp kurtuluş, istiklal belki de zenginlik getirdiği kadar, yıkıntı ve ıstırap da getirir... Harbin yaraları, galip gelen milletler için de çok ağır olur. Cengiz Dağcı 🔸 Yıllarca peşinde koştuğum hürriyete kavuştum, ama içim neden kapalı? Kendimi bildiğim anda kaybettiğim yaşama sevincine neden kavuşamadım yeniden? Cengiz Dağcı 🔸 Zaman halleder; zaman bizi birbirimize yaklaştırır... Cengiz Dağcı 🔸 Hava soğuk ve kuruydu. Gökte sayısız yıldızlar pırıldayarak, sanki bizlere ve dünya ıstırabına uzaktan seyirci oluyorlardı. Cengiz Dağcı