Delacroix’in gözünden Goethe'nin hayatının 60 yılını harcadığı karakter

Böyle mi olmalıydı? İnsanın mutluluğu aynı zamanda felaketinin kaynağı mı olmalıydı? Gerçek hayatta yaşamış olan Doktor Faust, 15. yüzyılın sonlarında Almanya'da doğdu. Söylediği yalanlarla, anlattığı abartılı hikâyelerle ve gelecek hakkında yaptığı tahminlerle kimi zaman halkı korkutan, kimi zamansa eğlendiren bir kimsedir. Hatta bir ölüyü bile dirilteceğini halka açıkladı. Fakat bu yalanından sıyrılmak için hazır olmadığını belirterek bu iddiasından kaçtı. 16. yüzyılda oldukça yaygın olan şeytan korkusu nedeniyle; sürekli kehanetlerde bulunan ve yemeğini yerken yanından köpeğini eksik etmeyen Faust, yavaş yavaş halkı huzursuz etmeye başladı ve yöneticiler tarafından sürgün cezasına çarptırıldı. Tüm bu tuhaf özellikleri sahip olan ve halk arasında mitleşen faust, Alman kültürüne ait olan tek mistik karakter oldu. Goethe, Faust'la ilk kez çocukken izlediği kukla tiyatrosunda karşılaştı. Okuduğu kitaplar, dinlediği şarkılarla konuya olan ilgisi iyice artırdı ve öğrencilik yıllarında eserini yazmaya başladı. Faust, iki bölüme ayrılır: birincisi insan ruhunun iç didinmesini, bu bitmez tükenmez manzarayı gösterir; ikincisinde gözlerimiz önünde aşkın tragikomediası oynamaktadır. İkisinde de inanmadan saadete doğru atılan insanı görürüz... Eugène Delacroix 1823 yılında yaptığı çalışmalar ile kendisini insanlığın en önemli sanatçılarından biri haline getirecek eserleri çizdi. Gücünü ve huzurunu bulduğu büyük kitaplar arasında Goethe'nin Faust'u vardı. Faust'un ünü git gide Almanya sınırlarını aştı. Hikâye hızla Avrupa'ya yayıldı ve birçok tiyatroda sergilendi. Çoğu tarihçi tarafından 19. yüzyılın en iyi yayınlarından biri olarak kabul edilen Delacroix'in illüstrasyonlarını resim sanatının yüksek noktası olarak değerlendirildi. ''Benim için en gerçek olan şeyler, resmimle yarattığım yanılsamalardır. Diğer her şey hızlıdır.'' Goethe'yi kendi çalışmaları için yaratıcı bir ilham kaynağı olarak gördüğünü söyledi: ''Faust'un gravürlerine her baktığımda, doğanın değişmez bir izini sürdürebilmem için, tamamen yeni bir resim tarzını kullanmak için bir özlemle karşılaştım. En basit pozların miktarını değiştirerek ilginç hale getirilebilir.'' Delacroix'in çizdiği ustalıkla çizimlerini gören 76 yaşındaki Goethe, arkadaşı Johann Peter Eckermann'a şunları yazdı: ''Böyle bir sanatçının daha kusursuz hayal gücü, bizleri de olduğu gibi, bizzat kendileri de olduğu gibi düşünmeye zorluyor. Şimdi, M. Delacroix'in belirli sahnelerde kendi anlayışımı aştığını itiraf etmeliyim! '' 1828'de, Delacroix'in eserleri, Paris'te nadir geniş formatlı bir albüm olarak yayınlandı. Bir asrı aşkın süredir, bu zarif çizimler neredeyse bilinmiyordu. Bu muhteşem eserler 1932'de New York'taki Heritage Press'te ( halk kütüphanesi ) yeniden canlandırıldı. ''Goethe, 1832'de öğlene doğru, gözlerini sonsuza dek, birkaç insanın bilmesine izin verildiği anlaması oldukça imkânsız olan bir dünyada kapattı. Seksen iki yıllık bir süre boyunca bu gözlerle gördü... '' ''Bu dünyanın nesnelerini derin bir saygıyla gözlemlemişti; İnsanların yaşamını gizleyen çözme umuduyla insan varoluşunun gizemlerine yöneldi. Goethe'nin dehası, yaşlılıkta bile, çocuksu bir harikaydı ve vizyonu olağanüstü derecedeydi. Yaşamın her türüne duyduğu saygı, onun dehasının kesin bir işaretiydi...'' ''Goethe ne olursa olsun, her şeyden önce kendini adamış bir gözlemciydi...''