İsmet Özel'in Erbain kitabından 30 alıntı

Güzel olan hiçbir şey hülâsa edilemez. Karanlık sözler yazıyorum hayatım hakkında öyle yoruldum ki yoruldum dünyayı tanımaktan saçlarım çok yoruldu gençlik uykularımda acılar çekebilecek yaşa geldiğim zaman acıyla uğraşacak yerlerimi yok ettim. Dilce susup bedence konuşulan bir çağda biliyorum kolay anlaşılmayacak. Benim harcım değil bir yar sevmek gizliden Tozludur saçlarım, saçlarımdan devrilmiş sarayların dumanları savrulur yüzüm yanıktır Yüreğime bir karanfil sokuludur. Evde soba yanıyor önce çalılar geçiyor çocukların boğazından sonra ağaç kökleri yırtıyor damarlarını bütün ailenin Dışarıda; soğuk safirden, bakırdan, cıvadan bir gece uçuyor. Yargı kesin: Acı çekmek ruhun fiyakasıdır. İsmet Özel, şair, kırk yaşında. Her şey ben yaşarken oldu, bunu bilsin insanlar Ben yaşarken koptu tufan Ben yaşarken yeni baştan yaratıldı kainat Her şeyi gördüm içim rahat Gök yarıldı, çamura can verildi. Sözlerim var köprüleri geçirmez Kimseyi ateşten korumaz kelimelerim Kılıçsızım, saygım kalmadı buğday saplarına Uçtum ama uçuşum Radarlarla izlendi Gayret ettim ve sövdüm Bu da geçti polis kayıtlarına. Bir şehrin uzak semtleri gibi gözlerin... Adına 'yaşamak' diyoruz 'düşmana inat bir gün fazla yaşamak!' Bilmek. Bu da ürkütüyor. Gene de biliyorum; Kapanmaz yağmurun açtığı yaralar Çocuklarda. Beynimde hep manalı bir uçurum. Benim hayranlığımdan inlerdi şehir ben atlara ve uzaklara hayrandım.. Irmaklara salardım kendimi ruhumda kaynar adımlarla gezinen dünya bana hain sevgilimdi. yaşamaktan bir güneşle kaplanıyor onun kalbi onun kalbi topraktan sıyrılıyor aşk dahi sıyrılıyor topraktan Dilce susup bedence konuşulan bir çağda biliyorum kolay anlaşılmayacak kanatları kara fücur çiçekleri açmış olan dünyanın yanık yağda boğulan yapıların arasında delirmek hakkını elde bulundurmak rahma çağdaş terimlerle yanaşmak için bana deha değil belgeler gerekli Benim adım bilinen cevapların üstüne mühürlenmiş Bende kül, bende kanat, bende gizem bırakmadılar Ben dünyaya doğru yürümekle meşhurum kökten dallara yürüyen sular gibi ... Yürürüm çünkü ölümdür yürünülmeyen yürürüm yürüyüşümdür yeryüzünün halleri Uzak nedir? Kendinin bile ücrasında yaşayan benim için gidecek yer ne kadar uzak olabilir? Ben ne büyük bir dalgınlıkla bakmış olmalıyım ki hayata görmedim orda çinko damlar ve plastik sürahilerin tanrısını yerimi yadırgadım yerim olmadı zaten kendi mezarımdan başka Anmaya gücüm yetseydi de konuşsaydım Diri-gergin kasları konuşsaydım 'Kardeşler! ' deseydim 'Kardeşlerim! ' 'Bakın yaklaşıyor yaklaşmakta olan 'Bakın yaklaşıyor yaklaşmakta olan 'Bakın yaklaşıyor...' Yazık, şairler kadar cesur değilim Sabah ormanın ağza bıraktığı ıssızlık gibidir Sabah günün el değmemiş bir vaktidir karaysam şimdi öfkenin payı vardır karanlığımda aşktandır titrediğim eğer ki titriyorsam Sen şimdi sevincimin akranısın ey kanıma çakıllar karıştıran isyan doğrusu seni toprağı eller gibi sevdim yaralarımı onduranımsın Keşke aramızdaki mesafeler sadece kilometrelerle ölçülebilen cinsten ibaret olsaydı… Ağzının bir kıvrımından cesaret bularak ter yürekte susayışlar yaratan yağmurlara açıldım kalmışsa tomurcuklar önünde sendeleyen çocuklar kalmışsa bir kaç ısrar ölümle yarışacak onların yardımıyla dünyamıza acıdım şehre karışmayan bir dehliz değildim sevinçle kovalıyordum kendimi bunları ansımak başımı döndürüyor bazan elbet bir hinlik vardır seni sevişimde Ağlamadan dillerim dolaşmadan yumruğum çözülmeden gecenin karşısında şafaktan utanmayıp utandırmadan aşkı üzerime yüreğimden başka muska takmadan konuşmak istiyorum Hiçbir şey söylemeyen sözlere varmak için Her şeyin sonuna kadar söylenmesi gerekti İnsanlar hangi dünyaya kulak kesilmişse öbürüne sağır o ferah ve delişmen birçok alınlarda betondan tanrılara kulluğun zırhı vardır varsın zındanların uğultusu vursun kulaklarımıza yaşamak bizimçün dokunaklı bir şarkı değil ki.