Victor Hugo'nun Sefiller romanından 20 alıntı

Garip değil mi ruhunu bile değiştirebilen insanoğlu, kaderini değiştiremiyordu. Bence, ne yapılsa da iki insanın hakkı ödenmez. Bunlar: Öğretmen ve annedir. Kalabalıklar daima tehlikelidir. İçlerinde mutlaka ruhlarını ucuza satan alçaklar bulunur. Bazı insanların yüzüne bakmak, onlardan kuşkulanmak için yeterlidir. Ey aşktan acı çekenler, sevmekten vazgeçmeyin. Durmadan sevin, aşktan ölmek, aşkla yaşamak kadar asildir. On dört yaşımdayken karnımı doyurmak için bir parça ekmek çaldığımda beni zindana attılar ve orada tam 6 ay bedava ekmek verdiler. Hayatın adaleti budur. Büyük acılar, en sefilleri bile değiştiren ilahi bir ışığa benzer. Ölmek bir şey değil, yaşamamak korkunç... Zalimlerin çarkı, cahillerin çalışmayan kafalarıyla döner. İyi olmak sadece doğal olmakken neden herkes rol yapıyor. İnsanlar arasındaki hakiki bölünme şudur; aydınlıktakiler ve karanlıktakiler. Üzüntüsü çok büyük olan insanlar yorgunluk hissetmezler. Sayfaların büyüklüğü sınırlı olsa da, özgürlükler sınırsızdı. İlk adalet, insanın kendi vicdanıdır. Ne hırsızlardan ne de katillerden korkmalıyız. Bunlar hep dış tehlikelerdir, küçük tehlikelerdir. Biz asıl kendi kendimizden korkalım. Asıl hırsızlar bâtıl inançlardır, asıl katiller kötülüklerdir. El emeğiyle dürüst bir şekilde yaşayabilmek ne kutsal bir nimetti. Suç onda değildi. Eksik olan sevebilme yetisi değil, sevebileceği kimsenin olmamasıydı. Hayattaki en güzel mutluluk sevildiğinden emin olmaktır. Sadece bedenleri, şekilleri, görüntüleri sevenlere ne yazık! Ölüm her şeyi yok edecek. Ruhları sevmeyi deneyin. Özen gösterilen dış görünüş cilalanıyor, dışarıdan bakıldığında herkes kusursuz. Oysa vicdanlarının derinliklerinde lağımlar, çirkef kuyuları var. Bu döneme şu nitelemeyi bahşediyorum: Kirli temizlik.