Kendine Ait Bir Oda kitabından hayattan sınırları kaldıran 25 alıntı

İsterseniz kitaplıklarınıza kilit vurun; ama zihnimin özgürlüğüne vurabileceğiniz ne bir kilit var ne de bir sürgü ne de kapatabileceğiniz bir kapı. İnsanın kendinden başka hiç kimse olmasına gerek yoktu. 'Büyük şairler kendi acılarında boğulurlar.' Bu onların şarkısının yüküdür. 'Ama edebiyat satın alınamaz ki! Edebiyat herkese aittir! Hayat, sürekli bir mücadeleydi. Hayat, çok büyük bir güç ve cesaret gerektiriyordu. Belki de hepsinden önemlisi, biz insanlar yanılmaya meyilli varlıklar olduğumuz için, insanın kendisine güveninin olması gerekiyordu. Kendimize güvenimiz noksan olursa beşikte ki ve bebekten farkımız olmaz. Bedenim, içine hiçbir sesin sızamayacağı mucizevi bi cam dolaptaydı sanki ve gerçeklerle teması kesilmiş zihnim, içinde bulunulan anla hangi düşünce uyumluysa oraya yerleşmekte özgürdü. Düşsel planda kadın son derece önemlidir; gerçek yaşamda ise tümüyle önemsiz. Şiiri bir baştan öbür başa kaplar; tarihte hiç görülmez. Milyonlarca insan kaderlerine sessiz bir şekilde isyan ediyordur. İnsanlar sessiz hayatlarında kim bilir kaç tane isyanı içlerinde barındırıyorlardı. Belki de kafama lav kadar sıcak, bulaşık suyu gibi renksiz düşüncelerden oluşmuş bir çığın düşmesi ve hakikati aramaktan vazgeçmem için doğru bir zamandı. Bir şiir kırıntısının aklımda işlemeye devam etmesi ve bu sırada bacaklarımın yolda yürümesini sağlaması ne garip şey. Düşünmemek imkansızdı, ama her ne düşünüyorsam yarıda kesildi. Sorun duyguların artık bir şeyler dile getirememesiydi. Beynimize çok güveniriz ama onun hakkında hiçbir şey bilmeyiz. Kişi ama demeyi sürdürmemeli. Bir yolunu bulup cümlesini bitirebilmeli. İnsanların burnu ve açıkta kalan omuzları yıldızlı bir göğe karşı çırılçıplaktı, çünkü biri salonun perdelerini çekip açmıştı. Yaşayan şairler içimizde şu an yaratılmakta olan ve bize dayatılan duyguyu dile getiriyorlar. Bunca kâğıdın içine saklanmış olan gerçek parçacıklarını nasıl bulacağım? Öncelikle kendi ruhunu aydınlatmalısın. Bütün derinliklerini, sığ kalmış yerlerini, ruhundaki kibri ve cömertliği. Sonra da kendi güzelliğinin ya da sadeliğinin sana ifade ettiği şeyleri anlatacaksın. 'Bir sanatçının ruhu, içinde barındırdığı eserin eksiksiz ve bütün olarak serbest bırakılabilmesi için gerekli olan muazzam çabayı ancak Shakespeare'in ruhu gibi parlaksa gösterebilir,' diye geçirdim aklımdan. Hiçbir çağ bizimki kadar rahatsız edici bir şekilde cinsiyetin bilincinde olmamıştır; British Museum'daki erkekler tarafından yazılmış sayısız kitap bunun bir kanıtıdır. Dünyanın güzelliği, solmadan az önce, iki ayrı çehreye sahiptir; biri neşedir, öteki ise insanın yüreğini delen acı. Özgüvenimiz olmadan beşikteki bebeklerden farkımız yoktur. Yaşlanmanın tek tesellisi bu işte, diye düşündü, tutkular hep güçlü kalır; fakat insan -en sonunda- var oluşuna o eşsiz tadı ekleyen o gücü kazanmıştır, deneyimlerini! Artık avuçlarındaki yaşamı, ışığın altında yavaşça çevirerek gözden geçirebilmektedir. Gerçeklerle teması kesilmiş olan zihnim, içinde bulunulan anla hangi düşünce uyumluysa oraya yerleşmekte özgürdü. Fakat insanın sorulara değil cevaplara ihtiyacı vardı.