Cahit Zarifoğlu'nun 'Yaşamak' kitabından hayata dokunan 35 alıntı

İyi ki kalbimi tanıyanlar yok. Ağırlıksız duran bedenimi küçümseyeceklerdi. Sonra da birbirlerine dürterek, ya da ilerideki arkadaşlarına göz işareti vererek beni gösterecekler, 'kalbini yok etmişin haline bakın, hınzır pek de pratik, belli etmiyor hiç' diyeceklerdi. Ama iyi ki yoklar. Evimizde her türlü musibete ve hastalığa karşı bir tek doktor ve ilaç vardı; dua ve aspirin. Daima şifa bulduk. Öyle ya, her gözün başka bir bakışı var... Bu duyguları yapayalnız taşımak çocuk kalbime ağır geldi. Çünkü vallahi. Ve billahi gurbet çok zordur. İnsan, gittikçe daralan dünyasında neden mutsuz. Herkes artık gereğinden fazla büyüyor da onun için mi? On yedi yaşlarındaki delikanlıların bile iki kat yaşlıların ki kadar yürekleri dolu Bir tabut düşün, içinde ben, içimde sen. Dönelim kendimize ve aldığımız yaralara bakalım. Gelecektim. Ama daha bir kötü hatıram olsun istemedim. Yine de biri çıksa, nasılsın dese alışkanlıkla iyiyim diyeceğim. Ruhumuz dar bir şeridin içinde sızılarla geçiyor. Gökyüzüne bakmayanların kalbi daha çabuk kirlenir. Vicdanen rahat olmamız yetmiyor. Başkalarının hakkımızda yanlış kanaatler edindiğini görmek üzüyor bizi. Üzüntüden sokaklarda avazım çıktığı kadar bağırmaya başlamadan dön. Bilmediğim ve ne yapacağı belli olmayan bir duyguyla hırpalanıyorum boyuna. Şiirler yazmıştım. Ama şimdi, şiir uzak. Uçuşup duran, üst üste gelip birikmeyen şeyler var içim dolu bunlarla. Biliyorum ki şiir bunlar. Ve şiirin kendindeki huzursuzluk bu. Kâinatta o ve benden gayri nesne kalmamış gibi, yalnız ikimizi düşünüyorum. Burası benim için bir gün, içimdeki bütün ölüleri gömüp gideceğim bir mezarlık. Bir kalbiniz vardır onu tanıyınız Bir şehir kadar kalabalıktır bazıları Bir dehliz kadar kalabalıktır bazıları Ah kardeşler gönlümün yükünü kaldıramıyorum deyince bal yutturduk. Kim çizebilir senden başka senin yaşamanı. İnsanlara değer veririz, zira israf haram. Ne var ki imla düşüklüğünden zevk alıyorum. İfade düşüklüklerini bile bile olduğu gibi bıraktığımda oluyor. Nasıl olsa mükemmel değiller, olmaları da gerekmiyor. Masalımızda acı olmasın dilerim. Çocuklar ölmesin öldürülmesin. Pencereden bakınca toprak ve ağaç görünmeli. Hava tertemizdir, yakınlarda sağlıklı bir dere akmaktadır. İnsan; tabiattaki insan ve eşya dengesine bakarak ve inanç içinde yastığa başını emniyetle koyar. Orada kader rahatsızlık vermez.Tabiata yakın olmakta kâbusu dağıtıcı bir güç bulunuyor. İçim ağrıyor, mutlu değilim. Bahar bir türlü gelmiyor. Bize ağır gelen kendimizdir. Yolda, okulda, işte başkaları ile birlikte taşıdığımız kendimiz. Ve o zaman bir kere daha ve daha iyi anlıyorum: Kendisine bize bir keramet göster denen velînin, '-Peki, göstereyim' deyip ayağa kalmasını ve -İşte! yürüyorum' demesini. Ruhumuzun batıdan aldığı lekelerden ancak Allah bizi arındırabilir. Halkın inanmadıklarına bina edilmiş sistemlerle kaybettik. Bir yerden bir yere uçuyorsa kuşlar mevsimler değişmiştir, insanlar da. Kâğıt kalem çıkarıp seni hatırlamamak mümkün mü diye yazmaya başlıyorum. O harika susuşları ile dünyanın gittikçe artan gürültüsünü, işkence edilenlerin çığlıklarını tutuşları ve yutuşları. Bütün artan acılara rağmen acaba hayat nasıl sürüyor diye düşündüğüm zaman hatırlıyorum sizleri. Gizlice düşündüğüm, fark edilmesinden korktuğum hakikat sen miydin? Kara kara düşünüyorum. Ya artık bir kere daha duyamazsam kendimi?